10. Zuid-Azië: veranderende machtsverhoudingen

India

Op basis van een wereldwijde planning, en zelfs een democratische toewijzing van economische overschotten door de arbeidersklasse, zouden de levensstandaarden drastisch kunnen vooruitgaan in de neokoloniale wereld. Dat is in het bijzonder het geval in China en India die zouden kunnen vooruitgaan zonder middelen in te pikken van de ‘ontwikkelde’ wereld. India werd door de vroegere Hindoeïstisch nationalistische BJP-regering voorgesteld als een “rijzende ster”. Er was een zekere groei, maar de meerderheid van de bevolking leeft in extreme armoede en tekorten. Dat biedt op zich een garantie voor de ontwikkeling van massale protesten in de armste en dichtst bevolkte staten van India. We zagen daar reeds elementen van bij de algemene staking tegen de privatiseringen in 2006. De kleine kern die we beginnen te ontwikkelen in India is van cruciaal belang, net zoals onze snel ontwikkelende organisatie in Pakistan.

Noord-Korea

Noord-Korea maakte aanvankelijk deel uit van de “as van het kwade” van Bush. Het land lanceerde zeven raketten in de Japanse Zee, op 370 mijl van Japan. Nu werd bovendien een nucleaire test gehouden. Dat was een berekende zet van het regime in Pyongyang om het VS-imperialisme zoveel mogelijk in verlegenheid te brengen. Het was de belangrijkste demonstratie van militaire macht door Noord-Korea sinds Kim Jong-Il aan de macht kwam in 1994. Dat was overigens een voorbeeld van “erfelijke machtsovergang” in een stalinistische staat (met Kim Il-Sung die de macht overdroeg aan zijn zoon). Kim Jong-Il regeert over een geïsoleerd land waar de wapenuitgaven prioritair zijn en het land verder de afgrond induwen. In de jaren 1990 was er hongersnood en het was enkel op basis van internationale hulp dat een volledige ineenstorting werd tegengehouden.

Het afvuren van raketten op de Amerikaanse feestdag Independence Day was duidelijk bedoeld om het lanceren van het Amerikaanse ruimteschip Discovery te doorkruisen. Noord-Korea vuurde in 1998 voor het eerst een raket af in de richting van Japan, wat gevolgd werd door een terugtrekking uit het Niet-Proliferatieverdrag in 2003 en de aankondiging in 2005 dat het land in staat was om nucleaire wapens aan te maken. Door iedere keer een stap verder te gaan, heeft het regime van Kim toegevingen afgedwongen. Eerst was er in 2000 een bezoek aan Pyongyang door de Amerikaanse minister Madeleine Albright uit de regering van Clinton. Dat werd gevolgd door onderhandelingen tussen zes partijen vanaf 2003 en uiteindelijk moest Bush in 2005 toegeven dat hij niet gebrand was op een regimeverandering in Pyongyang. Nu Noord-Korea ook voor het eerst kernwapens heeft getest, versterkt het verder de internationale en regionale spanningen.

Dat heeft een aantal extremistische neo-conservatieven rond Bush er uiteraard niet van weerhouden om te stellen dat ze voor een regimeverandering zijn, maar niet met militaire middelen maar door het toepassen van sancties en economische druk op Pyongyang. Na de kernproeven stemde de VN-Veiligheidsraad unaniem in met sancties. Maar zelfs die methode is risicovol omwille van het onstabiele karakter van het regime in Noord-Korea in van Kim zelf. Voorheen had Zuid-Korea een vrij gematigde houding tegenover het noorden omdat uiteraard Zuid-Korea het hardst zou getroffen worden door een plotse ineenstorting van het regime in Noord-Korea of door een militair avontuur van Kim. De raketten die Noord-Korea afvuurde kunnen een potentieel gevaar vormen voor zowel Zuid-Korea als Japan, maar ze hebben niet de capaciteit om de VS te raken.

De hereniging van Noord-Korea en Zuid-Korea zou geen herhaling vormen van de val van de Berlijnse Muur die leidde tot een verenigd Duitsland. Zelfs die ontwikkeling heeft sterk bijgedragen tot de problemen waarmee het Duitse kapitalisme tot op vandaag wordt geconfronteerd. Een plotse ineenstorting van Noord-Korea zou leiden tot miljoenen vluchtelingen over de grens met het zuiden en het zou kunnen leiden tot een onmiddellijke economische ineenstorting in Zuid-Korea.

Het feit dat Noord-Korea over kernwapens beschikt terwijl het een bijzonder onstabiele en onbetrouwbare staat is, wijst op het falen van de politiek van niet proliferatie van kernwapens onder het kapitalisme. Enkel op basis van een succesvolle democratisch socialistische revolutie zullen de massa’s de macht om nucleaire aanvallen of zelfs vernietiging op te starten uit de handen van een onverantwoorde elite of klasse nemen, los van het feit of dat nu in Noord-Korea, Teheran, de VS of Groot-Brittannië is.

Sri Lanka

Bij de laatste verkiezingen kwam Rajapaksa aan de macht als president met een regering die gevormd werd door de Sri Lanka Freedom Party (SLFP) in alliantie met de Janatha Vimuktasi Peramuna (JVP). Onze partij, de USP (United Socialist Party), waarschuwde ervoor dat het land mogelijk zou terugkeren naar een scherp conflict tussen de verschillende gemeenschappen en mogelijk zelfs een heropleving van een volledige burgeroorlog. In feit heeft de regering van Rajapaksa via het leger de druk op de LTTE opgevoerd en zijn de vredesonderhandelingen als gevolg daarvan afgebroken.

Rajapaksa dacht dat de LTTE sterk verzwakt was, onder meer door het overlopen van de krachten rond Karuna, een voormalige leider van de Tamil Tijgers die nu duidelijk samenwerkt met de regering, waarbij het tot een conflict kwam tussen deze krachten en de LTTE. Dat was vooral in het oosten het geval. De Karuna-fractie kreeg de steun van het Sri Lankese leger waarmee een eerder vredesakkoord werd doorbroken. De regering dacht ook dat in een periode van ‘oorlog tegen het terrorisme’ (waarbij de LTTE werd verboden door de Europese Unie) de Tijgers niet in staat zouden zijn om ernstig verzet te bieden tegen aanvallen van het leger in het noorden en het oosten van het land. De regering dacht dat het de LTTE voldoende zou kunnen terugdrijven om zelf te verklaren dat de LTTE had afgedaan.

Anderen waren correcter toen ze ervoor waarschuwden dat dit er enkel toe zou leiden dat de Tijgers een hardere positie zouden innemen dan de vorige jaren sinds het ondertekenen van een vredesakkoord. Ondanks het feit dat de Tijgers afstand nemen van een reeks zelfmoordaanslagen, werden die aangegrepen om zowel op de zee als op het land de burgeroorlog tussen de Tijgers en het leger (of Karuna) opnieuw op te starten. Als dit zal leiden tot een volledige oorlog valt nog af te wachten.

In 2006 hebben duizenden Tamils uit het noorden de zeestraat van Palk overgestoken om daar de 55.000 Tamilvluchtelingen in 102 vluchtelingenkampen in de Indische deelstaat Tamil Nadu te vervoegen. Sinds december 2005 zijn minstens 250.000 mensen op de vlucht geslagen (zowel in het land zelf als naar het buitenland). Dat geeft ook aan dat de gebeurtenissen in Sri Lanka een grote impact hebben op India en vooral op de deelstaat Tamil Nadu waar de 61 miljoen inwoners voornamelijk Tamils zijn. Die hebben een sympathie voor de 3,6 miljoen Tamils in Sri Lanka (18% van de bevolking in Sri Lanka) die te lijden hebben onder de aanvallen van het Sri Lankese leger waarbij de mensenrechten op grote schaal worden geschonden.

Aan de andere kant is er het Indische kapitalisme, de ‘lokale’ imperialistische macht die dominant is in de regio. Dat regime is bijzonder gevoelig voor gelijk welke gewapende opstand op haar invloedsterrein, zeker indien het op basis van etnische of nationale dimensies is. India heeft haar eigen versie van de Amerikaanse ‘Monroe Doctrine’ in Zuid-Azië. Het is een regionale macht maar het was niet in staat om een beslissende rol te spelen in Afghanistan, Myanmar, Nepal, Pakistan of Bangladesh of om een stabiele ‘veiligheid’ tot stand te brengen in de regio. Tegelijk wordt India uitgedaagd door China dat een grotere invloed heeft gekregen in de Sri Lankese economie (ter waarde van 20 miljard dollar) ten nadele van de Indische betrokkenheid. China wil de strategisch gevestigde haven van Hambantota, op de zuidelijke punt van het eiland, omvormen tot de derde grootste haven van Sri Lanka. Een Indische woordvoerder klaagde officieel hierover en stelde dat het een uitstekende aanlegplaats voor Chinese schepen zou worden: “Ze doen wat ze ook deden met de diepe waterhaven van Gwadar in het zuiden van Pakistan. Het is duidelijk dat ze onze invloed proberen te ondermijnen door voet aan grond te krijgen in de regio en zo een invloedssfeer uit te bouwen. Ze zitten in Myanmar en Pakistan. Waarom dan niet in Sri Lanka?”

Sri Lanka krijgt zowat de helft van de Indische hulp aan landen van het Zuid Aziatisch Economisch Blok (SAEB). Het heeft dan ook directe economische maar ook geopolitieke belangen bij wat gebeurt in Sri Lanka. Er zijn spanningen tussen de Indische heersende klasse en de LTTE aangezien de Indische interventie in Sri Lanka in de jaren 1980 rampzalig was. India slaagde er nooit in om het vertrouwen van de LTTE te winnen en het vocht uiteindelijk tegen de Tijgers in een guerrillaoorlog tot het vernederd werd en op vraag van de Sri Lankese regering het land verliet. Het feit dat de Tamils niet gesteund werden, zorgde voor heel wat ongenoegen in de staat Tamil Nadu en het leidde op rechtstreekse wijze naar de moord op Rajiv Ghandi, de toenmalige premier, door een vrouwelijk Tamil Tijger die in 1991 een zelfmoordaanslag pleegde. Recent hebben de Tijgers zich ‘verontschuldigd’ voor die moord in een poging om de Indische heersende klasse gerust te stellen. Het zal daar echter moeilijk in slagen. De Indische kapitalisten maakten hun positie erg duidelijk toen een Indische ambtenaar verklaarde: “Er is geen sprake van dat we ooit akkoord zullen gaan met een aparte entiteit geleid door de LTTE in het noorden of dat we een dergelijke entiteit zouden erkennen.”

Wij steunen een maximale devolutie in Sri Lanka waarbij de diversiteit en de pluraliteit van het land wordt erkend. India is zelf een samengaan van heel wat ‘Sri Lankas’ in de zin van nationale en etnische problemen. Een volledige onafhankelijkheid voor de LTTE zou als een precedent worden gezien door oppositiebeweging die zich afzetten van de centrale regering in India. Dat zou kunnen leiden tot een Balkanisering van India. Op militair vlak is de Sri Lankese regering, zelfs niet met de steun van India, niet in staat om het gewapende verzet van de Tamils te verslaan. De Tamil Tijgers vragen geen onmiddellijke en volledige onafhankelijkheid, maar een volledige ‘devolutie’. Zelfs dat is niet mogelijk voor de regering van Rajapaksa of de Sri Lankese Sinhala chauvinisten die de regering steunen. Onder internationale druk zijn beide partijen nu akkoord gegaan met een verdere ronde van ‘vredesonderhandelingen’. Een verderzetting van confrontaties, zelfs met gewapende confrontaties, blijft echter mogelijk. Dat zal mogelijk niet leiden tot een herhaling van een volledige burgeroorlog zoals in het verleden, maar eerder tot sporadische militaire confrontaties. Dat zou kunnen leiden tot een situatie die wat lijkt op de periode voor het ‘akkoord’ tussen het apartheidsregime van De Klerk en het Afrikaans Nationaal Congres (ANC) in 1990-1994.

Onze partij, de USP, heeft een standvastige positie ingenomen van verzet tegen de oorlog en van de verdediging van de Tamil minderheid tegenover de brutale mishandelingen en ontvoeringen. Dit heeft een zekere respons gekregen onder de beste arbeiders, boeren en intellectuelen maar kan op tegenkanting rekenen van de Sinhalese chauvinisten. We steunen de legitieme nationale en democratische aspiraties van de Tamil bevolking en roepen tegelijk op voor de eenheid onder de massa’s – Tamils, Sinhalezen en moslims – om de problemen van Sri Lanka op te lossen. Het resultaat van onze kandidaat bij de presidentsverkiezingen heeft onze partij naar voor gebracht ter linkerzijde, het heeft een nationaal platform gecreëerd voor onze partij en het gaf een stem voor de meest bewuste kiezers en voor diegenen die willen opkomen voor een principiële vrede en een oplossing voor het eeuwenoude etnische conflict dat Sri Lanka in haar greep houdt.

>>