Mexican Wave
Wie er de economische berichtgeving in de burgerlijke pers op naleest, heeft dikwijls het gevoel op een reuzenrad te zitten. Van vandaag op morgen kan de toon omslaan, van euforie naar depressie en weer terug. We kunnen uiteraard veel leren uit de analyses van talloze getalenteerde burgerlijke economisten en journalisten. Niet voor niets beschikken ze over universiteiten, onderzoekscentra en allerlei instellingen waarin de knapste koppen worden samen gebracht. We moeten trachten die analyses te begrijpen, te doorzien en als het enigszins kan, erop te antwoorden ondanks de beperkte middelen waarover we beschikken. Dankzij de globalisering en de informatietechnologie hebben we vandaag toegang tot een onuitputtelijke bron van weldoordachte analyses, onderbouwd met statistieken en talloze studies. Zelfs het beheer van een geheel genationaliseerde en democratisch geplande economie zal in het tijdperk van de globalisering een gedetailleerde kennis daarvan vergen. Maar de onderlinge meningsverschillen van die knappe koppen en het manisch depressieve karakter van de berichtgeving komen niet zomaar uit de lucht vallen. Ze zijn te verklaren door hun onvermogen om de bewegingswetten van het kapitalisme zelf te doorzien, waarvan de limieten al lang door de ontwikkeling van wetenschap en techniek overschreden werden.
In een poging om steeds nieuwe bronnen van rijkdom aan te boren golft dit systeem als een Mexican wave over de aardbol. Op haar weg ontrukt het hele bevolkingen aan het platteland om ze werkloos en uitzichtloos op te hopen in de sloppenwijken van reusachtige geürbaniseerde gebieden. Het verstoort ieder mogelijk evenwicht, sociaal, ecologisch, economisch en politiek. Ieder maatschappelijk systeem dat haar rol uitgespeeld heeft, vernietigt op haar manier de mens en zijn omgeving. In de vroegste beschavingen ging dit steevast gepaard met massale volksverhuizingen, de revoluties van toen. Het uitbreken van de pestepidemieën in de middeleeuwse steden was de toenmalige variant op de ecologische catastrofes waarmee we nu moeten afrekenen, alleen gebeurt dat nu op een veel grotere, een industriële schaal. Alexandre Rouillard, van Gauche Révolutionnaire in Frankrijk, beschrijft hoe de aarde voortdurend in beweging is, in de ruimte, maar ook in haar structuur. Hoe bepaalde soorten verdwijnen en andere ontstaan. Wat ons vandaag moet verontrusten is niet die beweging, maar het ritme ervan. Dat ritme wordt verstoord door de kapitalistische productiewijze waarbij alles moet wijken voor winst.
70. Zelfs al beschikken we niet over voldoende, van de burgerij onafhankelijke, wetenschappelijke middelen om het juiste verband tussen menselijke activiteit en de opwarming van het klimaat na te gaan, toch tonen talloze voorbeelden de onverenigbaarheid van kapitalisme en milieubehoud aan. Wat ecologisten ook mogen beweren, het opleggen van normen en milieutaksen zal de productiewijze van de kapitalisten niet fundamenteel wijzigen. In de hoop op maximaal profijt zijn de kapitalisten bereid soms heel hoog in te zetten. Het meest recente en revolterende voorbeeld daarvan is de catastrofe in de Golf van Mexico veroorzaakt door British Petroleum. Dat is niet zozeer te wijten aan de versoepeling van de milieuwetgeving van de VS, maar vooral aan de winsthonger, waardoor BP is gaan boren op dieptes waar geen enkele bestaande technologie eventuele schade kan herstellen. BP had trouwens een aantal veiligheidsmaatregelen genegeerd, liegt over de hoeveelheid lekkende olie en bestrijdt de olie op zee met voor mens en natuur gevaarlijke chemische producten. Een poging van de regering om gedurende 6 maand alle boringen op zee stil te leggen, werd echter op vraag van 32 oliebedrijven door de rechter afgewezen.
Terwijl multinationals op een berg cash zitten en regeringen miljarden toestoppen aan de bankiers om de financiële sector overeind te houden, worden hele bevolkingen weerloos overgeleverd aan steeds frequentere natuurrampen die bij gebrek aan investeringen en onderhoud van infrastructuur steeds grotere catastrofes veroorzaken. De apocalyptische omvang van de recente overstromingen in Pakistan is mee te verklaren door het gebrek aan investeringen in dammen. De bosbranden rond Moskou komen wel heel goed van pas voor de aanleg van een controversiële autosnelweg van St. Petersburg naar Moskou door de groene long van die stad. De bosbranden in Griekenland in 2007 bleken dikwijls aangestoken door bouwpromotoren die de getroffen gebieden op die manier wilden omvormen tot lucratieve bouwpercelen. De bosbranden in Portugal zijn onbeheersbaar door de politiek van privatisering.