7. Socialisme en de positie van vrouwen
Vandaag begint de crisis echt pijn te doen voor een groeiende groep mensen, vooral werkenden, uitkeringsgerechtigden en kleine zelfstandigen. Politiek wordt echter enkel gepraat over de noodzaak aan besparingen die hoedanook vooral door diezelfde groep mensen zal moeten worden opgehoest. Als de burgerlijke partijen erin slagen, zetten ze de komende jaren alles wat nog rest van onze naoorlogse verworvenheden op de schop.
Hun motto is de noodzaak aan een herneming van de “economische groei”. Maar zij bedoelen hiermee feitelijk enkel een herneming van de winstgroei, dat in de huidige periode enkel kan gebeuren op basis van een verdere daling van de lonen en van de sociale uitgaven. De geschiedenis van het kapitalisme – en haar huidige staat – toont aan dat de kapitalisten geen last hebben van scrupules als het om de verdediging van haar winsten gaat.
Nochtans is er nog nooit in de geschiedenis van de mensheid een dergelijke overvloed aan rijkdom geproduceerd en de technische mogelijkheden om het op dat vlak nog beter te doen, zijn aanwezig. Nog nooit echter is er in de geschiedenis is de kloof tussen rijk en arm zo groot geweest. De toeëigening door de meerderheid van de bevolking van die geproduceerde rijkdom is noodzakelijk om de sociale noden van iedereen te vervullen.
Daarom organiseert LSP/PSL zich als socialistische partij en brengen we mannen en vrouwen samen om te vechten voor een sociale politiek die een einde kan maken aan de situatie van bittere armoede van brede lagen van de wereldbevolking tegenover de misselijk makende rijkdom van de kleine minderheid van kapitalistische parasieten. Enkel op die manier zullen we als mensheid komaf kunnen maken met de verdeeldheid die voortvloeit uit de strijd voor de bestaansmiddelen. Enkel door de productie maatschappelijk in handen te nemen en hierover democratisch te beslissen, zullen we voldoende produceren om de behoeften van iedereen te vervullen en een einde te maken aan de strijd binnen de onderdrukte en uitgebuite lagen om de kruimels die van de rijke tafel afvallen.
Socialisme is immers meer dan ooit noodzakelijk. De mensheid zelf wordt bedreigd door de klimaatcrisis, die verder zal blijven woekeren indien winst als het hoofddoel voor economische activiteit wordt beschouwd. Voor LSP/PSL zijn socialisme en een echt einde aan vrouwenonderdrukking en –discriminatie onderdelen van één en hetzelfde proces: de opbouw van een samenleving waarin iedereen bijdraagt naar mogelijkheid en krijgt naar behoefte, waarin de werkende bevolking die de rijkdom produceert ook op een democratische manier kan beslissen hoe die rijkdom wordt ingezet voor een verbetering van de levensstandaard van iedereen, waarin onderdrukking van de mens door de mens niet langer bestaat omdat er geen economische basis meer voor is.
Kapitalisten hebben belang bij de discriminatie en de slechte economische positie van vrouwen (en andere gediscrimineerde groepen): de sociale uitgaven kunnen door het onbetaalde werk van vrouwen in het gezin tot een minimum worden beperkt, vrouwen leveren nog steeds goedkope arbeidskrachten,… De slechte economische positie van vrouwen creëert elke dag opnieuw seksisme en die verdeeldheid binnen de arbeidersklasse wordt door het patronaat uitgebuit om hun winsten te verhogen ten koste van heel de arbeidersklasse.
Maar zelfs als enkele kapitalisten seksisme en vrouwendiscriminatie de wereld zouden willen uithelpen, zouden ze dat niet kunnen op basis van hun systeem. De klassenverdeling van de samenleving, tussen een kleine minderheid van rijke bezitters van productiemiddelen en een grote meerderheid van mensen die voor hun levensonderhoud moeten werken voor die rijke bezitters, maakt dat ongelijkheid en onderdrukking onvermijdelijk is, evenals verdeeldheid. Eens de arbeidersklasse immers van haar eenheid bewust is, van de gelijkheid van de belangen van alle arbeiders ongeacht hun sekse of seksuele voorkeur, het land of de regio waar ze geboren zijn, hun taal of godsdienst,… zal dat de doodsklok beginnen luiden over dat systeem.
Die eenheid van de arbeidersklasse in de strijd tegen het patronaat is nodig om het kapitalisme de genadeslag toe te brengen. Je kunt m.a.w. het kapitalisme niet omverwerpen zonder de strijd tegen alle vormen van onderdrukking en uitbuiting, waardoor de kracht van alle onderdrukten en uitgebuiten gebundeld kan worden in één strijd tegen de onderdrukkers en uitbuiters. Maar je kunt socialisme ook niet opbouwen indien je niet een sociale structuur uitbouwt die niemand in de steek laat en die niemand de macht geeft een ander te onderdrukken. In die zin zijn socialisme en de strijd tegen vrouwenonderdrukking één – dezelfde maatregelen zijn nodig om beide te bewerkstelligen.