Een jaar genocide in Gaza. Onze strijd is er één tegen kapitalisme en imperialisme
Een jaar na de start van de genocide is er een regionale uitbreiding van het bloedbad. Deze onvoorstelbare gruwel lijkt niet te stoppen. Tienduizenden mensen werden ondertussen brutaal vermoord. Daarnaast is er voor miljoenen mensen de totale vernietiging van alle infrastructuur om te kunnen voldoen aan de meest elementaire levensbehoeften. Dit gebeurt voor de ogen van de hele wereld. De genocide wordt niet enkel gedoogd, maar gefaciliteerd door de imperialistische machten van de VS en Europa. Hun bijtijds kritische woorden zijn slechts een doekje voor het bloeden.
In de feiten is het imperialisme erbij gebaat om een tot de tanden bewapende bondgenoot te hebben in de regio. En die bewapening gebeurt het efficiëntst wanneer die staat zelf mee de onveiligheid creëert waartegen het zich dan moet beschermen en bewapenen. Imperialisme, als verderzetting van de kapitalistische logica op het mondiale terrein, wordt in zo’n periode een brutale moord- en vernietigingsmachine.
Honger als oorlogswapen
Volgens Unicef zijn er al zeker 35.000 dodelijke slachtoffers gevallen in Gaza (sommige bronnen gebruiken hogere cijfers), waarvan 14.000 kinderen. Onlangs gaf Save the Children het schrijnende cijfer dat 21.000 kinderen vermist zijn, velen begraven onder het puin. Een op drie kinderen is acuut ondervoed.
Ziekenhuizen, scholen en huizen liggen in puin. Volgens UNRWA is 67% van het water, de sanitaire voorzieningen en de infrastructuur vernietigd of ernstig beschadigd.
De wederopbouw van Gaza, al was het maar tot de reeds arme en afbrokkelende situatie van voor 7 oktober, 2023, zou naar schatting 42 miljard dollar kosten en 16 jaar in beslag nemen. Het weefsel van de Palestijnse samenleving in Gaza is vernietigd en dit is ook het doel.
Onteigening en ontmenselijking
De genocide is niet beperkt tot Gaza, ook al is die daar het meest opvallend en brutaal. Ook op de bezette Westelijke Jordaanoever is er een escalatie aan de gang. Sinds 7 oktober zijn er meer dan 600 Palestijnen gedood en bijna 10.000 gearresteerd in een nieuwe golf van geïntensiveerd geweld door kolonisten met onteigening en etnische zuivering door Israëlische veiligheidstroepen.
In Jenin, een stad met 50.000 inwoners en 20.000 vluchtelingen, werd op 28 augustus een groot offensief gestart door het IDF. Op vijf dagen tijd werd 70% van de wegen vernietigd en duizenden huizen werden afgesloten van water en elektriciteit. De acties van het IDF zorgen niet enkel voor een directe impact op de Palestijnse bevolking. Het zorgt ook voor een escalatie door kolonisten die hun kans grijpen om met geweld en terreur land in te nemen.
In de Israëlische gevangenissen zijn er rapporten van sadistische en vernederende behandeling van vele duizenden willekeurig gearresteerde Palestijnen. In een brief aan de procureur-generaal van Israël beschrijft een arts het nachtmerrieachtige scenario in een veldhospitaal: “Deze week nog werden bij twee gevangenen hun benen geamputeerd als gevolg van verwondingen door handboeien, wat helaas een routinegebeurtenis is.”
Druk op de Israëlische regering neemt toe
Op 2 september vond een indrukwekkend protest plaats in Israël. Druk van onderuit verplichtte de vakbondsfederatie Histadroet tot het aankondigen van een algemene staking. Dit bracht een belangrijk deel van het maatschappelijk leven tot stilstand.
De centrale eisen waren voor een staakt-het-vuren en een ruildeal van gevangenen, die een oplossing moeten bieden voor de uitzichtloze situatie van de gegijzelden. Honderdduizenden Israëli’s kwamen op straat om te protesteren tegen hun regering. Die protesten drukken het potentieel uit om een veralgemeende beweging tegen oorlog, bezetting en genocide op te bouwen.
De Israëlische regering zit niet echt in met de veiligheid van haar bevolking. Dat is de schijn die ze wil wekken. Maar het gaat in sé om haar macht om als loyale agent van het Westers imperialisme te heersen in de regio.
Internationale druk neemt toe
De huidige rechtse Israëlische regering kiest er onder druk voor om verder te escaleren, zowel in eigen land als internationaal. Hoe meer angst er leeft bij de Israëlische bevolking, hoe meer ze deze angst probeert te vertalen in een zogenaamde nationale eenheid.
De regionale uitbreiding van de slachting vormt een grote bedreiging voor de levens van miljoenen mensen in de hele regio. Maar die escalatie zorgt ook voor onenigheid in eigen rangen en voor meningsverschillen met de imperialistische geldschieters. Een regionale uitbreiding van terreur en geweld kan het hele Midden-Oosten in een spiraal van onrust en instabiliteit meesleuren. En daar heeft het westers imperialisme wel degelijk schrik voor.
De Democraten in de VS komen alsmaar meer onder druk van de protesten in eigen land. Nu de verkiezingen wel heel dichtbij komen wordt de druk opgevoerd om zich expliciet uit te spreken tegen de politiek van de Israëlische regering, maar ook om de steun in te trekken.
Het massale verzet tegen de genocide in Gaza doet denken aan de radicale anti-Vietnamoorlog beweging die het Amerikaanse kapitalisme eind jaren ‘60 en begin jaren ‘70 op zijn grondvesten deed schudden. Het Amerikaanse establishment wil de herhaling van zo’n scenario vermijden.
Revolutionaire beweging nodig
De huidige constructie van de Israëlische staat, als onderdeel van het imperialistische raderwerk, kan enkel tot vernietiging en geweld leiden. Palestijnse vrijheid is verbonden met de strijd tegen dit inhumaan systeem. De Palestijnse massa’s kunnen aan de basis liggen van zo’n massastrijd. In hun eigen geschiedenis hebben ze tradities die als bron van inspiratie kunnen dienen. Van de Eerste Intifada – een massale opstand van arbeiders, vrouwen en jongeren, tot de heroïsche Mars van Terugkeer in 2018 of de waardigheidsstaking van 2021.
De natuurlijke bondgenoten van deze strijd zijn de werkende klasse, de armen en onderdrukten in de regio en over de hele wereld. Dit is de afgelopen maanden ruimschoots aangetoond. Verbondenheid met de werkende massa’s in heel Noord-Afrika en het Midden-Oosten is essentieel. In het recente verleden zijn er belangrijke voorbeelden van hoe verrotte kapitalistische Arabische regimes werden omvergeworpen. Deze regimes laten zich vaak inkapselen in de imperialistische logica en zijn daardoor een rem op de bevrijding van de Palestijnse massa’s alsook de onderdrukte massa’s in eigen land.
Het is voor de beweging ook van vitaal belang om de Israëlische werkende klasse de hand te reiken. Deze kan zich potentieel aansluiten bij een strijd tegen een gemeenschappelijke vijand. Daarvoor moet ze breken met de giftige racistische ideologie van de zionistische staat. Veel Palestijnen zullen begrijpelijkerwijs sceptisch zijn over deze mogelijkheid; maar de recente protesten en algemene staking binnen de Groene Lijn voor een staakt-het-vuren en een gevangenenruil geven een glimp van wat mogelijk is.
Het systeem moet verdwijnen
Een revolutionaire transformatie van de regio moet als doel hebben om iedereen te bevrijden van uitbuiting, onderdrukking en genocide. Deze zijn een voor een het gevolg van het kapitalisme. Een alternatief voor het kapitalisme moet de rijkdommen en grondstoffen benutten om de belangen van de grote meerderheid van de bevolking centraal te plaatsen. De rijke elite moet worden onteigend, de bedrijven en grondstoffenvoorraden moeten publiek bezit worden en democratisch worden gecontroleerd door de werkende klasse en de armen. Zo’n democratisch socialistisch Midden-Oosten en Noord-Afrika zou een samenleving zijn die vrijheid en rechtvaardigheid voor iedereen kan garanderen. Het zou zowel Palestijnen als Israëlische Joden het gelijke en democratische recht op zelfbeschikking kunnen geven en voor volledige gelijkheid zorgen voor alle nationale en religieuze minderheden.