India: tegenstrijdigheden bevestigen noodzaak van socialistische verandering
India is meer dan gewoon een land: het is een continent met meer dan 1,3 miljard inwoners. Het is een testgebied voor de rechtse nationalistische regering van Narendra Modi. Het falen van de rechtse BJP-regering om sociale vooruitgang te brengen of zelfs de Covid-19-crisis onder controle te krijgen, in de context van de toenemende wereldwijde spanningen, versterkt alle reeds bestaande tegenstrijdigheden. Een dossier door Geert Cool op basis van de commissie over India tijdens de ‘Virtual Marxist University’, de succesvolle online zomerschool van International Socialist Alternative.
Gezondheidscrisis
In een land vol ongelijkheid, waar de 9 rijkste personen evenveel rijkdom hebben als de armste helft, heeft de Covid-19-crisis verwoestende gevolgen. In Assam, in het noordoosten van India, ontsnapten een honderdtal Covid-patiënten uit hun zorgcentrum op 16 juli om een snelweg te bezetten uit protest. Ze delen een eenpersoonskamer met 10 of 12 personen in onhygiënische omstandigheden en met een gebrek aan voedsel. Degenen die niet sterven aan Covid-19 kunnen net zo goed sterven aan andere ziekten of gewoon honger. Tegelijkertijd liet Shankar Kurade, een rijke man in Pune, een gouden mondmasker produceren voor de prijs van 3.500 euro. De man voegde eraan toe dat hij niet zeker was hoe effectief het masker zou zijn…
In heel India zijn meer dan 1 miljoen mensen besmet met Covid-19. Het dodental liep op tot meer dan 25.000 met een toenemend ritme. Er zijn gevallen in het centrum van India (zoals Maharashtra, Mumbai), het noorden (Delhi, Gujarat) en het zuiden (Tamil Nadu). Het ritme is zeer verschillend van staat tot staat, maar het virus is aanwezig in het hele land en de vreselijke omstandigheden van de gezondheidssector maken de situatie nog erger.
De reactie van de regering kwam te laat. Toen de eerste gevallen van Covid-19 in China bekend werden, had Modi het te druk met andere zaken. Hij zette zijn hindoe-chauvinistische beleid in India zelf voort, terwijl hij tegelijkertijd zijn internationale profiel opkrikte. In januari bracht de Braziliaanse president Bolsonaro een bezoek aan India, in februari volgde de Amerikaanse president Trump. Omdat hem een meeting met 1 miljoen aanwezigen in Gujarat was beloofd, kon Trump de uitnodiging niet weigeren. In India zelf werden de campagnes tegen moslims opgevoerd, onder meer als onderdeel van de BJP-strategie voor de lokale verkiezingen in Delhi op 7 februari. De BJP was niet in staat om de macht van de anti-corruptie partij AAP in Delhi te breken en de frustratie groeide. Na de verkiezingen kwamen meer dan 50 mensen om het leven in het communautair geweld in de hoofdstad.
India was niet goed voorbereid op de gezondheidscrisis. Toen het begon, exporteerde India nog steeds beschermingsmateriaal en ander gezondheidsmateriaal. Toen het aantal gevallen begon toe te nemen, vroeg de regering de mensen om naar hun balkon te gaan om te applaudisseren en om potten en pannen te slaan om de gezondheidswerkers te ondersteunen. De overheid deed echter geen extra overheidsinvesteringen in de gezondheidszorg. Toen de regering eind maart plotseling een volledige lockdown aankondigde, waren het land en zijn miljoenen informele werkers absoluut onvoorbereid. Er was een tekort aan voedsel in Delhi en miljoenen migrantenarbeiders probeerden naar hun thuisstaten terug te keren nadat ze hun werk in de dure grote steden verloren. Het brutale gezicht van het Indiase kapitalisme kwam tot uiting in de gewelddadige repressie tegen gewone arbeiders en arme mensen.
De overheidsmiddelen voor gezondheidszorg bedragen slechts 1,3% van het BBP. In 2018 beloofde Modi een hervorming van het gezondheidsstelsel om de 100 miljoen armste gezinnen toegang te geven. De resultaten zijn beperkt en de hervorming leidt tot veel corruptie, maar geen betere toegang tot de gezondheidszorg. Het doel was vooral om meer mensen verzekerd te krijgen, zodat de markt voor de private gezondheidssector interessanter wordt. Sinds 2005 was er enkel in de private sector capaciteitsgroei. Nu al zijn 58% van de ziekenhuizen in private handen.
Modi en de BJP-regering zijn verzwakt door de Covid-19-crisis, maar gelukkig voor hen is de oppositie van de Congress-partij te zwak om hier echt gebruik van te maken. Modi werd voor het eerst verkozen in 2014 met de hoop dat hij een ‘sterke’ man zou zijn die economische vooruitgang zou brengen voor de hele bevolking. Hij maakte dit niet waar en moest steeds meer gebruik maken van een radicale hindoe-chauvinistische campagne tegen moslims en voor een groot verenigd India om in 2019 herkozen te worden. Het nationalistische en chauvinistische beleid is gebaseerd op verdeeldheid, maar het virus treft iedereen. Modi gebruikte zijn Hindoe-chauvinistische retoriek toen hij vanuit de stad Varanasi aankondigde dat hij een oorlog tegen het virus zou voeren en binnen 21 dagen zou winnen. Een paar maanden later weten we dat chauvinistische retoriek geen efficiënt vaccin tegen Covid-19 is.
Terwijl de gezondheidscrisis toenam, werd de lockdown versoepeld. Dit was niet om gezondheidsredenen, het ging om de economie. Om een indicatie te geven van de economische impact: de vraag naar elektriciteit daalde met bijna 30% in april tegenover een jaar voordien. De vraag naar brandstof daalde dramatisch: olieraffinaderijen halveerden hun productie. Het autobedrijf Maruti produceerde in april geen enkele auto. Bajaj Motors, een bedrijf dat twee- en driewielers verkoopt, zag de verkoop in april met 80% dalen. De overheid organiseerde Unlock 1 om de productie weer op gang te brengen. Het door de regering aangekondigde economische pakket was gericht op enige basisinfrastructuur voor patiënten, maar vooral op stimuleringsmaatregelen voor bedrijven gericht op de aanbodszijde van de economie. De regering beweert dat de werkloosheid al weer op het niveau van vóór de oprichting van de Covid is, maar tegelijkertijd laten de cijfers voor het elektriciteitsverbruik een daling zien van bijna 10% in juni 2020 ten opzichte van 2019.
In het kader van de stimulering van de economie wil de regering de aanvallen op de werkenden voortzetten. Zo staat een privatisering van delen van de elektriciteitssector op de agenda. De aanval op de arbeidswetgeving wordt in veel staten weer opgevoerd. Dit is niet nieuw: de grote algemene staking in januari 2020, met meer dan 250 miljoen deelnemers, was gericht tegen privatiseringen en de afbouw van de arbeidswetgeving. Onder druk van de massabeweging tegen de burgerschapswet (waarover verder meer) heeft de staking ook deze politieke kwestie aan de orde gesteld. Dat is belangrijk: in het algemeen proberen de Indiase vakbonden stakingen te beperken tot de directe economische kwesties. De herstart van de economie wordt nu gebruikt om de aanvallen op de werkenden te versterken. In sommige staten wordt gediscussieerd over langere werkdagen (12 uur in plaats van 8), of over het opschorten van het minimumloon en het gemakkelijker maken van het ontslaan van werknemers. Dit heeft al geleid tot een staking op 3 juli en verdere acties, bijvoorbeeld in de steenkoolsector.
BJP-regering gebouwd op tegenstrijdigheden en verdeeldheid
De rechtse Hindoe-nationalistische BJP-regering is gebouwd op tegenstrijdigheden en communautaire verdeeldheid. De hoop op vooruitgang is voor de arme massa’s niet uitgekomen en in een context van economische vertraging, die al voor Covid-19 begon, zal dit niet beter worden. Het enige dat de BJP al in de verkiezingscampagne van 2019 overbleef, was een meer nationalistische aanpak op basis van enkele historische eisen van de Hindutva in combinatie met een polariserende aanpak gericht op bepaalde groepen kiezers. Door middel van haar provocaties dient de BJP altijd haar eigen electorale. Dit omvat Kasjmir, de burgerschapswetten of de langdurige campagne om een nieuwe tempel te bouwen in Ayodhya, een project dat nu elk moment kan beginnen.
De voorgangers van de BJP hadden een sterke basis onder de Hindoes in Kasjmir, waar ze zich sterk verzetten tegen elke stap in de richting van onafhankelijkheid. De eerste nationale BJP-campagne waarin Modi een centrale rol speelde begin jaren 1990, was een lange mars naar Kasjmir om de eenheid en ondeelbaarheid van India te bevestigen in een ceremonie in Srinagar. De campagne is deels mislukt, de mars is nooit echt in Srinagar gekomen, maar het geeft wel het belang aan van de kwestie voor zowel Modi als de BJP.
Toen de BJP in 1998 aan de macht kwam, hield het onmiddellijk kernproeven. Tegelijkertijd had Pakistan een militaire regering onder Musharraf, waarbij het leger de macht nam om zijn militaire en economische belangen te verdedigen. Musharraf speelde een actieve rol in het leger in Kasjmir. De spanningen tussen het door BJP geleide India en het militaire regime van Musharraf in Pakistan leidden tot een ernstig gevaar van escalatie tussen de twee nieuwe kernmachten. Beide hadden de spanning nodig: de BJP om de ‘grootsheid’ van India te laten zien, Musharraf om het belang van het leger te laten zien. De grootsheid van een land of het belang van het leger moeten laten zien door de mogelijkheid om miljoenen mensen te doden, is meestal een gevolg van het falen om de massa’s geen betere toekomst aan te bieden. In plaats van een fatsoenlijke toekomst wordt hen een ‘droom’ van een groots land aangeboden. Een open oorlog werd in 1998-99 vermeden, maar de kwestie Kasjmir bleef op de agenda staan.
Het was een centraal thema in de verkiezingscampagne van Modi in 2019. In februari 2019 ontplofte een bom in Pulwama in het door India bezette deel van Kasjmir (IOK). In het noorden van India moesten studenten van Kasjmiri afkomst vluchten en zagen ze hun toegang tot het hoger onderwijs geblokkeerd. Er waren doodsbedreigingen tegen mensen die Kasjmiri hielpen. In Jammu, een deel van Jammu Kasjmir, liepen de spanningen op met geweld tegen Kasjmiri. Dit werd door de BJP gebruikt om anti-moslimgevoelens op te wekken en om de stemmen van de Hindoes te winnen.
Na de verkiezingen schafte de regering-Modi onmiddellijk artikel 370A van de grondwet af, dat een speciale status voor Kasjmir toekende. Deze speciale status maakte deel uit van de overeenkomst tussen de koning van Kasjmir en de Indiase regering tijdens de verdeling tussen India en Pakistan in 1947. Hindoe-chauvinisten eisten al langere tijd het einde van deze speciale status. Modi zag een kans na een zeer nationalistische verkiezingscampagne, een door burgeroorlog uitgeputte bevolking van Kasjmir en groeiende anti-Kasjmiri gevoelens in het noorden van India. Jammu Kasjmir werd in twee staten opgedeeld en de speciale status werd afgeschaft, waardoor niet-Kasjmiri’s de mogelijkheid kregen om grond in de bergstaat te kopen en zo de demografie te veranderen. “Er moeten harde beslissingen worden genomen om de situatie te veranderen”, zo omschreef minister van Binnenlandse Zaken Amit Shah de maatregelen.
Een tweede controversiële maatregel van de regering was vooral gericht op de bevolking van de zogenaamde ‘cow belt’, de staten Bihar, Madhya Pradesh, Rajasthan en Uttar Pradesh waar het heilige karakter van de koe uiterst belangrijk is in de lokale versie van het hindoeïsme. Sinds decennia hebben de Hindoe-nationalisten campagne gevoerd om een Hindoeïstische Ram-tempel te bouwen in de stad Ayodhya in Uttar Pradesh. Ze beweren dat daar een tempel werd vernietigd om een moskee te bouwen. De campagne over dit onderwerp was een belangrijke factor om de BJP aan de macht te brengen in Uttar Pradesh in het begin van de jaren 1990. Het leidde tot gewelddadige aanvallen en menigte die de moskee vernietigde in 1992, onder leiding van BJP-toppers. Dit werd gevolgd door geweld in verschillende delen van India, waarbij 2.000 mensen omkwamen. Nu heeft de BJP-regering van het hooggerechtshof toestemming gekregen om een Ram-tempel in Ayodhya te bouwen, waarbij Modi werd uitgenodigd om de start bij te wonen. Voormalig BJP-leider Advani zei ooit: “Ram is niet alleen een religieus icoon. Hij is ook het symbool van het Indiase ethos, de cultuur en de eenheid. Hij is de personificatie van ons concept van cultureel nationalisme.” De start van de bouw van een Ram-tempel zal het BJP-profiel in de ‘cow belt’ versterken, maar tegelijkertijd brengt het geen voedsel op de tafels van de arme massa’s.
Ten derde, en het meest omstreden in India zelf, waren de maatregelen rond de Citizens Amendment Act (CAA). De centrale overheid stelde een Nationaal Bevolkingsregister (NPR) voor op basis van een Nationaal Burgerregister (NRC), als onderdeel van een poging om te bepalen wie wel en wie niet als Indisch staatsburger kan worden gezien. De Citizens Amendment Act (CAA) voegde eraan toe dat niet-moslims uit vier buurlanden Indiase burgers kunnen worden. De uitzondering voor moslims toont waar het de BJP om te doen is: het creëren van verdeeldheid. De maatregel werd al langer voorbereid is was onderdeel van de verkiezingsstrategie van de BJP in het noordoosten van India, vooral nu met de eerste doorbraken in West-Bengalen. In dit gebied hadden campagnes zoals op Ayodhya minder effect, door religieuze verschillen met minder aandacht voor Ram in combinatie met een sterkere positie van links. Het falen van links creëerde echter ruimte voor de BJP. Verzet tegen migranten uit Bangladesh is daar een cruciaal onderdeel van. Een eerste test met de maatregelen in de staat Assam toonde aan dat meer dan 1 miljoen mensen ‘niet gewenst’ waren. BJP-minister Amit Shah sprak al in 2018 over vluchtelingen uit Bangladesh als ‘termieten’.
Deze maatregelen zijn nuttig voor de BJP in het noordoosten, maar worden in verschillende delen van het land gebruikt tegen verschillende bevolkingsgroepen. Het weigeren van Sri Lankaanse Tamils, hoofdzakelijk Hindoes, als potentiële Indische burgers, toont de minachting van de BJP voor de massa’s van Tamil Nadu en de verdeeldheid tussen het noorden en het zuiden van het land.
In december en januari protesteerden honderdduizenden mensen tegen deze maatregelen. De BJP reageerde met steeds meer geweld. In februari kwamen meer dan 50 mensen om het leven bij rellen in Delhi. Dit geweld leek goed voorbereid en deed denken aan het geweld in Gujarat in 2002, toen na een incident waarbij hindoeïstische pelgrims die terugkeerden uit Ayodhya werden aangevallen, een gewelddadige campagne werd georganiseerd tegen moslims. Meer dan 200 moskeeën werden toen in brand gestoken, 150.000 mensen verlieten hun huizen en meer dan 1000 kwamen om het leven. De toenmalige premier van de deelstaat Gujarat was de huidige nationale premier Modi. Het Gujarat-model van geweld met de BJP als medeplichtige wordt verspreid naar andere delen van het land.
Economische mislukking
De vertraging van de Indiase economie begon voor Covid-19, maar wordt natuurlijk versterkt door het virus. Het economisch beleid van de BJP was de afgelopen jaren gericht op liberaliseringen en het aantrekken van buitenlandse investeringen, zelfs toen de partij bleef praten over economisch nationalisme en zelfs over ‘Ghandiaans socialisme’. De afgelopen jaren is de levensstandaard van de massa’s niet verbeterd, maar stond ze onder druk van de inflatie.
De top 1% van de Indiase bevolking heeft 42,5% van de nationale rijkdom in handen, 4 keer meer dan de onderste 70% ( 953 miljoen mensen). Onderzoek van de Franse economen Piketty en Chancel toonde aan dat aan het eind van de jaren dertig de top 1% van de verdieners 21% van het totale inkomen naar zich toe trok, dit daalde tot 6% in het begin van de jaren 1980 en is sindsdien weer toegenomen tot 22%.
Het neoliberale beleid wordt gevoerd door zowel Congress als de BJP en wordt voorgesteld als de enige mogelijkheid. Dit heeft een effect op het bewustzijn. Maar het betekent niet dat er geen protest is. Integendeel: de algemene staking op 8 januari van dit jaar was de grootste ooit. Met meer dan 250 miljoen deelnemers gingen meer mensen in staking dan de 229 miljoen die voor de BJP stemden in mei 2019. Dat is belangrijk: het laat zien dat de nationalistische rechtse partij de verkiezingen kan winnen, maar dat het verzet niet is afgelopen met het verkiezingsproces. Met 250 miljoen stakers toonde de arbeidersklasse haar enorme potentiële kracht. Als deze kracht op het politieke terrein zou worden ingezet, zou dat een groot probleem zijn voor Modi. Het gebruik van deze kracht op het politieke toneel vereist een offensieve aanpak en programma.
In haar reactie op de crisis legt de Indiase regering de basis voor een verdere en voortdurende klassenstrijd. Het stimuleringspakket is vooral gericht op het geven van cadeaus aan de bedrijven en de private sector. De concessies voor de armen zijn zeer beperkt, terwijl tegelijkertijd nieuwe aanvallen op werkenden worden voorbereid of ingevoerd. Alle tegenstrijdigheden worden versterkt en die zullen op diverse manieren tot uiting komen.
Hoe is de BJP hier gekomen?
De BJP heeft een lange geschiedenis als kleine partij, bewust opgebouwd uit de RSS-milities (Rashtriya Swayamsevak Sangh of Nationale Vrijwilligersorganisatie). Verschillende factoren hebben de groei van de BJP mogelijk gemaakt.
Allereerst was er het beleid van Congress met een neoliberaal programma van liberaliseringen en aanvallen op de arbeiders, wat leidde tot meer ongelijkheid en sociale onrust. Congress wordt gezien als een partij van de nieuwe rijken en van corrupte politici. Mensen die zich afkeren van Congress kijken naar de BJP om een alternatief te vinden, zelfs als de BJP voor hetzelfde neoliberale beleid staat.
Ten tweede is er in de opkomst van de BJP natuurlijk het element van het Hindoe-nationalisme. Terwijl dit in de voorgangers van de BJP altijd al aanwezig was, werd het Hindoe-nationalisme in de jaren 1980 van de vorige eeuw onder Indira Ghandi echt mainstream. Na drie jaar oppositie kwam Indira Ghandi in 1980 weer aan de macht. Haar regering moest de nationalistische kaart spelen. Dit was niet nieuw in de ‘seculiere’ Congrespartij, maar Indira Ghandi had een meer chauvinistisch profiel nodig na het uitblijven van sociale hervormingen in de jaren zeventig. In de jaren tachtig ging ze als een soort Hindoe-godin van tempel naar tempel en viel ze de Sikh in Punjab aan, met de dodelijke aanval op de gouden tempel van Amritsar in 1984 als ‘hoogtepunt’. Congress won hier electoraal van, maar het maakte ook het Hindoe-nationalisme mainstream. Op langere termijn zou de BJP hiervan profiteren. Als dit het enige electorale thema wordt, kan de ‘beste’ Hindoe-nationalist winnen. Congress dacht op een gegeven moment dat het de Hindoe stemmen al bezat en de stemmen van andere gemeenschappen kon kopen. Proberen een sterkere basis op te bouwen op communautaire basis in plaats van sociale vooruitgang, leidde tot groeiende ontgoochelingen in Congress en maakte de weg vrij voor de BJP.
Na de val van de stalinistische dictaturen in Rusland en Oost-Europa was het potentiële gevaar van de ‘communistische’ partijen nog minder groot. Eerder leidde de verkeerde tweestadiatheorie (het idee dat er eerst kapitalistische ontwikkeling moet zijn vooraleer socialistische verandering mogelijk is) ertoe dat de CP’s de burgerlijke politici en hun beleid achternaliepen. Op een gegeven moment omvatte dit zelfs het vormen van allianties met de BJP ‘ter verdediging van de democratie’. De ideologisch zwakke CP’s waren na de val van het stalinisme nog zwakker. Het gevaar van een massabeweging die socialistische veranderingen op de agenda zette, was voor de heersende klassen kleiner, waardoor de mogelijkheid ontstond om verder te gaan met het neoliberale beleid en een openlijk reactionaire regering onder leiding van de BJP te vormen, eerst onder Vajpayee in 1998 en nu onder Modi sinds 2014. Het potentieel van de arbeiders en de arme massa’s, waarvan de sterke electorale posities van de CP’s een uitdrukking waren, is niet verdwenen. Maar een potentieel moet wel worden benut, anders moet het op zoek naar andere uitdrukkingen.
Arbeidersbeweging moet in het offensief gaan
De geschiedenis en de sterke positie van de BJP vandaag is het resultaat van alle tegenstrijdigheden van het Indiase kapitalisme die tot nieuwe complicaties hebben geleid. “De burgerij in landen die laat op de weg van de kapitalistische ontwikkeling zijn gekomen, is politiek steriel, laf, talentloos en door en door verrot met chauvinisme”, zei Trotski over de Balkan voor de Eerste Wereldoorlog. De ongelijke en gecombineerde ontwikkeling van de economie zorgt voor nieuwe tegenstellingen. Door het falen op sociaaleconomisch vlak worden de chauvinistische en nationalistische elementen steeds belangrijker.
De harde woorden worden niet gespaard tegen de regeringen van Pakistan of China, maar een volledige oorlog zou catastrofaal voor de BJP-regering vanwege de economische en menselijke impact die zo’n oorlog zou hebben. De BJP beweert dat zij economische zelfbedruipendheid van India wil, waarbij zij elementen van protectionisme in de internationale situatie gebruikt en aansluiting zoekt bij rechtse politici als Trump en Bolosonaro, maar tegelijkertijd probeert zij de spanningen tussen China en de VS te gebruiken om buitenlandse investeringen uit de VS en Europa aan te trekken en haar eigen handelstekort met China te verlagen. De Indiase regering hoopt bovendien haar geopolitieke regionale positie te versterken op basis van de verzwakking van China. Maar natuurlijk wordt India ook verzwakt door de huidige crisis.
Het blijft een feit dat India een groot land is met een weinig ontwikkelde economie, met een falende infrastructuur en enorme ongelijkheid die tot spanningen leidt. Er waren de sociale spanningen rond de arbeidswetten, maar ook over zaken als verdeeldheid en discriminatie op basis van kaste met grote bewegingen tegen geweld op Dalits en onaanraakbaren, of de grote protesten tegen seksistisch geweld. De BJP kiest altijd de kant van de rijken en machtigen, ook als zij om electorale redenen een breder imago nodig heeft. De BJP gebruikt haar versie van ‘nationale eenheid’ om zich te verzetten tegen de strijd tegen onderdrukking, op basis van kaste, klasse of nationale onderdrukking, waarbij de nationale kwesties moeilijker worden in plaats van opgelost.
Er bestaat het gevaar van communautair geweld en de dreiging van toenemende regionale spanningen. Dit bleek al bij de grensincidenten tussen China en India in Ladakh in juni. De enige kracht die een escalatie van geweld en armoede kan stoppen, is de arbeidersklasse.
De arbeidersklasse heeft een groot potentieel. De algemene stakingen, de laatste in januari van dit jaar, hebben dit aangetoond. Er is dringend behoefte aan een serieuze en gecoördineerde strategie in de strijd tegen Modi en zijn beleid in het belang van de grote bedrijven. In deze strategie zijn offensieve eisen essentieel, waarbij de economische strijd wordt gekoppeld aan de strijd tegen alle vormen van onderdrukking en aanvallen op democratische rechten. Dit alles maakt deel uit van de strijd voor socialistische verandering.
Alleen de arbeidersklasse kan een uitweg bieden uit de groeiende nachtmerrie en tegenstrijdigheden in India. De huidige arbeidersklasse in India is veel sterker dan de Russische arbeidersklasse in 1917. Meer dan een derde van de Indiase bevolking leeft vandaag de dag in stedelijke gebieden. Het oude stalinistische idee dat de arbeidersklasse niet sterk genoeg is, kan niet langer ernstig worden verdedigd.
Meer dan 70 jaar na de onafhankelijkheid en verdeling van India is het duidelijk dat India zich niet zal ontwikkelen tot een sterke en stabiele kapitalistische macht. Het heeft een belangrijke kapitalistische ontwikkeling gekend. Dit heeft echter niet geleid tot stabiliteit in India zelf, maar tot nieuwe complicaties en tegenstrijdigheden. In de strijd voor socialistische verandering moet de arbeidersklasse een sleutelrol spelen, maar ook veranderingen voor de boeren en landhervormingen verdedigen. Ze moet ook aandacht hebben voor specifieke vormen van onderdrukking die meer en meer leiden tot grote protestbewegingen (onderdrukking op basis van kaste, vrouwenrechten, LGBTQI-rechten…). Marxisten verzetten zich niet tegen de strijd tegen specifieke onderdrukking, maar zien daarin een belangrijk en cruciaal potentieel om de strijd voor socialistische verandering te versterken.
Het gevaar van meer communautair geweld en regionale spanningen mag niet worden onderschat, maar het potentieel van de jonge Indiase arbeidersklasse en haar bondgenoten onder de onderdrukte massa’s mag ook niet worden onderschat. Het gebruik van de beschikbare rijkdom, middelen en technologische kennis ten behoeve van de meerderheid van de bevolking is de enige manier om de levensstandaard van miljoenen indianen echt te verbeteren. Dit betekent dat we moeten vechten voor een socialistische samenleving waarin de belangrijkste sectoren van de economie in publieke handen komen, zodat een democratische planning mogelijk wordt.