“Met de vloot willen we de blokkade van de Gazastrook doorbreken”

Europees parlementslid Paul Murphy op de flotilla

Het linkse socialistische parlementslid Paul Murphy (Socialist Party, Ierland) neemt deel aan de hulpvloot die humanitaire hulp wil brengen aan de bevolking van de Gazastrook. In 2010 was er al zo’n hulpvloot, maar die werd in internationale wateren aangevallen door het Israëlische leger. We spraken met Paul Murphy net voor zijn vertrek.

Waarom neem je deel aan de Flotilla?

Paul: “Mijn beslissing om aan de Freedom Flotilla deel te nemen, is in de eerste plaats gebaseerd op de verschrikkelijke omstandigheden van de bevolking op de Gazastrook. Het Israëlische regime laat zelfs geen essentiële medicijnen of bouwmateriaal toe. Het doel van de Flotilla is om de blokkade van Gaza te doorbreken door er medische hulp en bouwmateriaal te leveren en tegelijk willen we met deze hulpvloot de blokkade en de impact daarvan op de bevolking in het voetlicht plaatsen.

“De Gazastrook is een van de dichtst bevolkte gebieden ter wereld. Er leven 1,6 miljoen mensen opeengepakt op 360 km². De omstandigheden zijn er verschrikkelijk en worden steeds erger door de Israëlische blokkade. Volgens de VN liep de werkloosheidsgraad eind 2010 op tot 45,2%. Het aantal mensen dat met minder dan 1 dollar per dag moet overleven, is verdubbeld tot 300.000. De lonen zijn met ongeveer een derde afgenomen sinds het begin van de blokkade.

“De blokkade van Gaza werd door de Israëlische staat opgelegd nadat Hamas de verkiezingen won, de blokkade gaat zijn vijfde jaar in. Dit is een collectieve afstraffing van de bevolking van Gaza omdat voor Hamas werd gestemd. Het is een inbreuk op de mensenrechten en de democratische rechten om een bevolking te straffen omdat ze ‘verkeerd’ stemmen.”

Wat is jouw reactie op wat vorig jaar gebeurde met de Flotilla?

Paul: “De aanval van het Israëlische leger op de Flotilla maakte duidelijk dat het establishment denkt dat het ongestraft kan doen wat het wil zonder rekening te houden met internationale regels of mensenrechten. Ik sprak met een aantal deelnemers aan de hulpvloot van vorig jaar die de moord op negen vreedzame activisten hebben gezien. Ze getuigden dat de brutaliteit van het Israëlische leger bijzonder extreem was.

“Ik heb heel veel respect voor de vastberadenheid van de vele activisten die humanitaire hulp willen bieden aan de belegerde bevolking van Gaza. Toen ik hoorde dat er een nieuwe hulpvloot zou komen en dat naar publieke vertegenwoordigers werd gezocht om mee te reizen, dacht ik dat dit een goede kans was om mijn solidariteit met de Palestijnse bevolking te betuigen en hopelijk zal mijn aanwezigheid ook een vorm van bescherming bieden voor de andere activisten op het schip.”

Wie trekt naar Gaza?

Paul: “Er zijn honderden activisten die op een paar dagen tijd zullen proberen om de blokkade van Gaza te doorbreken. Deze mensen komen uit verschillende groepen die actief zijn rond de rechten van de Palestijnen alsook van verschillende politieke organisaties. Er is nog een ander lid van het Europees Parlement dat zal meereizen, Willy Meyer van het Spaanse Izquerda Unida (Verenigd Links).”

Zal het lukken om in Gaza binnen te geraken?

Paul: “Dat is volledig afhankelijk van het Israëlische establishment en het leger. Als zij beslissen om de boten opnieuw aan te vallen, wat waarschijnlijk is, zullen we niet in staat zijn om daar echt tegen in te gaan. Maar als ze dat doen, kan dat wereldwijd tot massaal protest leiden. Vorig jaar was er al heel wat protest na de aanval op de hulpvloot.

“Als we in Gaza geraken, zullen we onze humanitaire hulp bezorgen en enkele dagen blijven voor een reeks van meetings en discussies. We willen spreken met mensenrechtenactivisten en anderen in Gaza. Ik zou zeker ook willen discussiëren met vakbondsmilitanten die de afgelopen jaren actief waren in verschillende stakingsacties.

Zorgt het openen van de grenspost in Rafah (tussen Egypte en de Gazastrook) er niet voor dat deze hulpvloot eigenlijk overbodig is?

Paul: “Neen en dat omwille van twee redenen. Ten eerste is de grensovergang aan Rafah niet volledig geopend. De Egyptische autoriteiten kondigden aan dat de grensovergang eind mei zou worden geopend. Burgers mogen de grens oversteken, maar er mag geen handelswaar passeren. De bevolking kon wel de grens oversteken om goederen en medicijnen in Egypte te kopen. Maar begin juni besliste Hamas om de grens zelf te sluiten. Er werd gezegd dat dit een reactie was op de lange wachtrijen aan de grenspost en tegen de onaangekondigde Egyptische beslissing om de grenspost een dag eerder dicht te houden. Wat ook de ware motivatie is, feit is dat de kwestie niet is opgelost.

“Ten tweede zou de hulpvloot ook bij een volledige opening van de grensovergang in Rafa nodig blijven. De bevolking van Gaza mag niet afhankelijk worden van slechts één grensovergang. De Israëlische blokkade maakt het onmogelijk om van de zeehavens in Gaza gebruik te maken zonder Israëlische bemoeienissen.”

Wat is de impact van de revoluties in Noord-Afrika en het Midden-Oosten op de ontwikkelingen in Israël en Palestina?

Paul: “Deze revoluties hebben een grote invloed. Er waren doorheen de regio betogingen en solidariteitsacties met de onderdrukte Palestijnse massa’s. Tegelijk haalt ook de Palestijnse bevolking inspiratie bij de revolutionaire gebeurtenissen in de regio. Het is geen verrassing dat de betogingen op Nakba [“catastrofe” in het Arabisch, de herdenking van de vestiging van de staat Israël waarbij naar schatting 700.000 Palestijnen het land werden uitgezet] zowel in Israël als in de bezette gebieden een grote opkomst kenden. De revoluties zorgden ook voor een grotere druk op Hamas en Fatah die gesprekken aanknoopten voor een regering van nationale eenheid.

“In de protestacties wordt een grote rol gespeeld door een nieuwe generatie van Palestijnse jongeren. De beweging bereikt stilaan een momentum. Op 15 maart waren er grote acties in verschillende steden op de Gazastrook en de Westelijke Jordaanoever. Op 15 mei (Nakba) waren er zoals eerder gezegd ook grote acties. En daarnaast is er het begin van een massabeweging van Palestijnse vluchtelingen in Arabische landen. In de buurt van de Golanhoogte waren er op 5 juni confrontaties aan de grens waarbij het Israëlische leger meer dan 20 Palestijnen ombracht en er ook honderden gewonden vielen.

“De Israëlische regering probeert de revoluties te gebruiken om angst te zaaien onder de Israëlische joden. Die worden bang gemaakt met de dreiging van de krachten van de politieke islam. Het is een traditionele tactiek van het Israëlische kapitalistische establishment om te benadrukken dat het land wordt omringd door vijanden en dat dit een ‘nationale eenheid’ vereist, zeker nu een belangrijke bondgenoot als de voormalige Egyptische dictator Moebarak van het toneel is verdwenen. Tegelijk wordt het voor het establishment wel moeilijk om zichzelf voor te stellen als de enige ‘democratie’ in de regio die zich moet beschermen tegen de dictaturen.

“Uit mijn bezoek aan Tunesië en uit verslagen van linkse socialisten die onder meer Egypte bezochten, blijkt dat de toekomst van de revoluties nog onzeker is. De krachten van de contrarevolutie organiseren zich om hun macht te consolideren. Als de revolutie niet vooruit gaat en de arbeidersklasse en de armen de volledige democratische controle over het beheer van de samenleving en de economie niet overnemen, zal de hoop van de mensen die de dictators hebben omvergeworpen spijtig genoeg niet ingelost worden.”

Hoe sta je tegenover Hamas?

Paul: “Ik heb de verkiezingsoverwinning van Hamas in Gaza in 2006 steeds erkend en me verzet tegen de blokkade door de Israëlische staat. Volgens mij was Hamas in staat om steun te winnen als gevolg van de groeiende frustraties en ontgoochelingen onder de Palestijnen in het vredesproces van Oslo waaraan de Fatah-vleugel van de PLO onder Arafat deelnam. Daarenboven was er een groeiend ongenoegen tegenover de corruptie en het nepotisme van de Palestijnse Autoriteit onder Fatah.

“Maar ik heb wel ernstige meningsverschillen met de politieke leiding van Hamas. In essentie is Hamas een rechtse organisatie met een beleid dat ingaat tegen de belangen van de arbeidersbeweging, de vakbonden en socialisten. Hamas biedt geen enkele weg vooruit en kan niet zorgen voor een duurzame onafhankelijkheid in Palestina.

“Ik ben het niet eens met de strategie en de tactiek waarmee Hamas tot een onafhankelijk Palestina hoopt te komen. Ik verdedig het recht van de Palestijnse bevolking op zelfbeschikking en zelfverdediging tegenover de Israëlische staat, maar ik verzet me tegen de methode van zelfmoordaanslagen of het afvuren van raketten op Israëlische burgers. Volgens mij spelen dat soort acties in de kaart van het rechtse politieke establishment en de Israëlische staatsmachine. Dat zal de regio niet dichter bij blijvende vrede brengen en het zal evenmin leiden tot een onafhankelijke Palestijnse staat. Het laat het Israëlische establishment toe om de angst onder de bevolking te versterken en de gewone Israëlische arbeiders aan de rechtse partijen te laten scharen op basis van propaganda rond het veiligheidsthema.”

Hoe kan een Palestijnse staat dan wel worden bereikt?

Paul: “De zogenaamde ‘Arabische Lente’ – in feite revoluties en opstanden in Noord-Afrika en het Midden-Oosten – toont eens te meer aan dat massaal verzet en collectieve actie door de onderdrukten tegen de onderdrukkers de meest efficiënte methode is om tot verandering te komen. De eerste Palestijnse massale opstand in 1987 – de eerste Intifada – schokte de Israëlische heersende klasse en het imperialisme. Het zorgde ervoor dat het Israëlische regime tot onderhandelingen werd gedwongen. Dat leidde tot het Oslo-akkoord van 1993, een akkoord dat geen oplossing vormde voor de Palestijnen.

“Een nieuwe ontwikkeling van massastrijd is volgens mij van cruciaal belang om de strijd vooruit te helpen. Daartoe mag geen enkel vertrouwen in de verschillende Westerse machten worden gevestigd. Die machten laten af en toe uitschijnen dat ze de Palestijnse bevolking steunen, maar dat is niet het geval.

“In de plaats daarvan is er nood aan revolutionaire bewegingen van de Palestijnse massa’s samen met de bewegingen in de rest van de regio en ook van de Israëlische arbeiders en armen. Zo’n bewegingen moeten de beweging om corrupte regimes in de regio omver te werpen voort zetten en overgaan tot het omverwerpen van het rechtse Israëlische establishment. Ze moeten opkomen voor een socialistisch Palestina naast een socialistisch Israël als onderdelen van een socialistische confederatie van het Midden-Oosten.

“Op dit ogenblik wordt gediscussieerd over een mogelijke onafhankelijkheidsverklaring van Palestina bij de Verenigde Naties op 1 september. Het is begrijpelijk dat onder veel Palestijnen de hoop leeft dat er op 1 september een onafhankelijke Palestijnse staat tot stand zal komen. Het is mogelijk dat er op 1 september een vorm van erkenning voor de Palestijnen komt, maar dit zal niet tegemoet komen aan de verwachtingen van de Palestijnse bevolking. Het Israëlische regime zal nooit toelaten dat er een echte onafhankelijke Palestijnse staat komt met Jeruzalem als gedeelde hoofdstad. Israël mag dan al meer geïsoleerd lijken te staan op dit ogenblik, het kan op de steun van de VS en andere Westerse machten blijven rekenen. Zij hebben Israël als belangrijke bondgenoot nodig in een regio waar de positie van het Westerse imperialisme onzeker is op dit moment.

“Om tot een echte oplossing te komen, moet het huidige politieke regime in Israël omver geworpen worden. Daartoe is de Israëlische arbeidersklasse een cruciale bondgenoot. Het is belangrijk om te benadrukken wat velen ter linkerzijde al eens vergeten: ondanks de massale propaganda in Israël en het militaire karakter van de samenleving, kent ook Israël een klassensamenleving.

“Dat bleek recent opnieuw bij het protest tegen de prijsstijgingen of met belangrijke stakingsacties van de sociale werkers, de dokters, het spoorpersoneel en de chemie-arbeiders in Haifa. In die acties waren zowel Israëlische Joden als Israëlische Arabieren-Palestijnen betrokken. Deze strijdbewegingen worden actief ondersteund door mijn Palestijnse en Joodse kameraden van de Socialistische Strijdbeweging (Maavak Sozialisti, maavak.org.il) die ook actief zijn in de strijd tegen de bezetting en de onderdrukking van de Palestijnen. Zij komen op voor eenheid van Joodse en Arabische arbeiders in de strijd tegen de Israëlische kapitalistische klasse. Ik denk dat een meerderheid van de Israëlische arbeiders en armen met een klassenbenadering gewonnen kan worden voor een verenigde strijd tegen de gemeenschappelijke vijand. Begin juni was er overigens een moedige betoging in Tel Aviv tegen de bezetting, Maavak Socialisti speelde daar een prominente rol in.

Wat kunnen we internationaal doen om de strijd van de Palestijnse bevolking te steunen?

Paul: “Er zijn heel wat discussies rond de oproep ‘BDS’: boycot, desinvesteren en sancties. De voorstanders van BDS als centrale tactiek stellen dat een boycot van Israëlische producten en instellingen een tactiek is die wereldwijd kan worden toegepast. Ik begrijp dat sommigen voor zo’n campagne zijn, maar ik denk niet dat een algemene boycot de beste manier is om op te komen voor de rechten van de Palestijnen.

“Bepaalde vormen van boycot of sancties, zoals rond de wapens die worden gebruikt in de bezette gebieden of goederen geproduceerd in Joodse nederzettingen, zouden een nuttige rol kunnen spelen zeker als deze boycot wordt georganiseerd door de vakbonden.

“Maar in het algemeen denk ik dat het politieke establishment een algemene boycot als propagandamiddel zou gebruiken om de wig tussen de Israëlische arbeiders en de Palestijnse massa’s te vergroten. Het zou de Israëlische staat toelaten om verder te gaan met de propaganda rond het idee dat de Israëlische Joden alleen staan en moeten opboksen tegen de hele wereld en dus maar best de nationale eenheid centraal stellen. In die zin kan een oproep voor een algemene boycot de chauvinistische rechterzijde in Israël versterken en het moeilijker maken om Israëlische Joodse arbeiders over te winnen terwijl dat essentieel is om tot een blijvende oplossing te komen.

“In de plaats van een boycot-campagne wil ik iedereen oproepen om deel te nemen aan protestacties tegen de wijze waarop de Israëli’s de Palestijnse bevolking behandelen en om het recht van de Palestijnen op een echte onafhankelijke staat te verdedigen. Dat moet zeker ook in de vakbonden worden bediscussieerd.”