Strijd opbouwen om overwinningen te boeken!

Het Paasakkoord is nog niet verteerd of daar is de Zomerdeal. Arizona rolt elk seizoen een nieuwe reeks aanvallen tegen onze levensstandaard uit. Als die bal blijft rollen, zal de lawine enkel groter worden. De bijhorende sociale puinhoop eveneens. Velen van ons houden het niet meer vol, de onzekerheid en angst zijn groot. Massale strijd is nodig om het asociale beleid te stoppen, om de angst van kant te doen veranderen en om met de werkende klasse in al haar diversiteit eindelijk opnieuw overwinningen te boeken.

Rot systeem

Terwijl wij ons kapotwerken, krijgen we te horen dat we de broeksriem nu eenmaal moeten aanhalen. Aan de cadeaus voor het patronaat raken, kan daarentegen niet. De bazen moeten maar met de vingers knippen of ze krijgen extra middelen uit de kas van de gemeenschap. De overheidssteun aan private bedrijven bedroeg in 2022 maar liefst 51,9 miljard euro! Voor steeds harder werken, krijgen wij steeds minder terug. Het aandeel van de toegevoegde waarde in de economie dat naar lonen gaat, daalde van 61,6% in 1980 naar 54,3% nu.

Ondanks alle publieke steun krijgen de kapitalisten hun economie niet op orde. Na jaren van stagnatie weegt de onzekerheid van militaire conflicten (Palestina, Midden-Oosten, Oekraïne …) en geopolitieke spanningen en instabiliteit, denk aan de onvoorspelbare invoerheffingen van Trump. Het kapitalistisch systeem faalt daarnaast ook faliekant om afdoende oplossingen te bieden voor uitdagingen zoals klimaatverandering of jobverlies vanwege nieuwe AI-technologie.

De wereld staat in brand. Met extreemrechts en rechts aan de macht zijn de vuurstichters de baas. De superrijken varen daar wel bij, terwijl de rest van ons lijdt. Rechts en extreemrechts richten zich tegen vluchtelingen, LGBTQIA+-personen, werklozen, zieken, gepensioneerden, activisten, en werkenden… Tegen alles en iedereen, vooral tegen de zwaksten, maar de allerrijksten blijven buiten schot. Hun heerschappij wordt opgelegd met repressie en autoritair bestuur. Dit kunnen we alleen tegenhouden door ons te mobiliseren en te organiseren!

Massaprotest versterkt de solidariteit en is de weg naar echte verandering in de samenleving. De bewegingen in Nepal en Indonesië, of de brede steun voor de pro-Palestijnse staking in Italië, laten zien wat mogelijk is.

Arizona moet weg

De Wever en Bouchez lopen trots aan het handje van massamoordenaar en oorlogscrimineel Netanyahu, maar moesten tandenknarsend instemmen met een symbolische erkenning van Palestina. De aanhoudende acties en dit jaar al twee keer meer dan 100.000 betogers in Brussel maakten wel degelijk een verschil.

Arizona staat voor harde aanvallen op elke vorm van sociale bescherming. Het staat voor een stortvloed aan tekorten voor de werkende klasse. Geen plaats in de crèche, geen leraar op school, geen leefbaar loon voor wie werkt, geen vervroegde exit voor zware beroepen, geen betaalbaar woonzorgcentrum. Wie zonder werk of ziek valt, gaat van de ene wachtlijst naar het andere beklaagdenbankje.  

De pensioenmalus, afbouw van extra loon voor nachtarbeid, uitbreiding van mogelijkheden tot overuren, beperking van de opzegtermijn, moeilijker toegang tot landingsbanen, de aanvallen op de werklozen, verhoging van de Vlaamse zorgpremie, besparing op De Lijn, afschaffing renovatiepremie … zijn slechts enkele van de meest recente maatregelen. Geloof de leugens van Arizona niet: we worden allemaal getroffen.

Rekenen op Rousseau of Mehdi om de bullebakken De Wever, Francken en Bouchez te stoppen, is een illusie. Ze zijn het fundamenteel eens over het asociale beleid. We kunnen enkel op onszelf vertrouwen. Gelukkig zijn velen van ons georganiseerd in de vakbonden en al goed dat de PVDA de stem van de werkende klasse naar het parlement brengt. Het doel van onze acties moet duidelijk zijn: de regering-De Wever moet weg!

Informatie- en mobilisatiecampagne nodig op elke werkvloer en in elke sector

Onze acties waren het sterkst toen ze gedragen werden door heel veel collega’s. Het onderwijspersoneel betoogde massaal in januari, het zorgpersoneel kwam al twee keer met meer dan 30.000 op straat, het spoorpersoneel legde meermaals het werk neer. Concreet maken wat het huidige beleid betekent in onze sector en op onze werkplaats doorprikt de leugens van Arizona, dat beweert enkel de profiteurs aan te pakken maar in realiteit ons allemaal raakt.

Kenmerkend voor een echt actieplan, zoals dat van 2014, is de brede en groeiende betrokkenheid bij de acties. Informatiesessies op elke werkplaats gekoppeld aan acties per sector, pamfletten- en affichecampagnes in elke buurt en op alle sociale media, provinciale acties die opbouwen naar stakingen en een algemene staking, zouden de druk opvoeren. Een actieplan is meer dan de volgende acties aankondigen voor 14 november en 15 december, het betekent echt opbouwen naar die dagen. In plaats van losse actiedagen is er een strijdplan nodig. De vakbondsleiding zegt ons dat het protest een marathon is en we niet meteen alle kruit mogen verschieten. Zelfs in dat geval is echter een oplopend trainingsschema nodig, waarbij we telkens langer en verder lopen. 

Personeelsvergaderingen en militantenbijeenkomsten dienen niet enkel om te luisteren, het zijn plaatsen waar we onze eisen en acties kunnen bespreken en verfijnen. Vage eisen als ‘degelijke pensioenen’ volstaan niet. Voor rechts en de bazen zijn armzalige hongerlonen ook ‘degelijk’, voor zover het om onze lonen gaat natuurlijk. Als we niet tot 67 kunnen werken, welke leeftijd stellen wij dan voor?

Een noodprogramma dat vertrekt van onze behoeften

Moet er nu eenmaal op onze kap bespaard worden? Van wie moet dat? Van de bazen en hun politici! Het is geen noodzaak, maar een bewuste transfer naar een handvol superrijken. Om dat te verhullen worden werklozen, zieken, migranten en anderen als ‘profiteurs’ voorgesteld. Daar tegenover zeggen we: haal het geld waar het zit, niet in onze zakken! Voor een vermogensbelasting. Indien het kapitaal protesteert, onteigenen we hen! De werkenden zijn degene die de welvaart creëren, en die welvaart behoort aan hen en hun gezinnen, samen met de democratische controle erover.  

Werken tot 67 is niet te doen, de afbouw van eindeloopbaanmogelijkheden is onhoudbaar. Niet iedereen leeft langer in goede gezondheid. Een shiftarbeider, schoonmaker of bouwvakker houdt het niet zo lang vol als een parlementslid. Voor eindeloopbaanmaatregelen vanaf 55 jaar na 30  jaar dienst, pensioen meteen terug naar 65 jaar brengen en vervolgens verder verlagen naargelang de sector. Het minimumpensioen moet leefbaar zijn, met 1500 euro komen we er niet, dit moet naar minstens 2300 euro — de gemiddelde kostprijs van een rusthuis.

Het opvoeren van de productiviteit leidt tot een hogere werkdruk, wat uitval meebrengt. Vaak wordt deeltijdse arbeid opgelegd. Wij zeggen: herverdeel het werk, voor arbeidsduurvermindering tot een 30-urenweek zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen om de werkdruk te verlagen. Voor vrije onderhandelingen om de lonen te verhogen.

Het stelsel van openbare diensten moet vertrekken van de behoeften, niet van budgettaire beperkingen voortkomend uit neoliberale dogma’s. In plaats van systematische erosie en afbraak hebben we juist een uitbreiding nodig van de openbare diensten (zorg, onderwijs, openbaar vervoer …) met betere arbeidsvoorwaarden (voldoende collega’s, hogere lonen, eindeloopbaan).

Er is een stevige vergroening nodig, met zero-uitstoot tegen 2035. Dit botst met de belangen van de grote aandeelhouders, die nog liever het menselijke leven op de planeet opofferen dan verder te kijken dan de komende kwartaalcijfers. Er is een nationaal publiek plan nodig voor het onderhoud en de ontwikkeling van industriële productie met bijhorende jobs (zonder inleveringen op loon- en arbeidsvoorwaarden). De werkenden uit die sectoren en de  bevolking in het algemeen zijn het best geplaatst om te bepalen wat de noden zijn, inclusief een leefomgeving die niet van overstroming naar orkaan en bosbrand gaat, en weten ook het best hoe alles kan gemaakt worden.

Elke strijd in België is onlosmakelijk verbonden met internationale thema’s. Stop de genocide in Gaza, voor een arbeidersboycot van het Israëlische regime en actieve solidariteit naar het voorbeeld van de Italiaanse dokwerkers. Steun ook aan het verzet tegen Trump en tegen de internationale golf van gevaarlijke rechtse en extreemrechtse politiek die een sociale ramp veroorzaakt voor de werkende klasse. De neokoloniale leegroof van het globale zuiden heeft niet enkel een verschrikkelijke impact op arbeidsvoorwaarden en leefomgeving voor de plaatselijke bevolking, maar bedreigt ons allemaal. Onze strijd is internationaal! 

In de opbouw van onze krachtsverhouding hebben we een mobiliserend sociaal urgentieplan nodig en doorheen onze acties kunnen we de voorwaarden creëren om onze eisen ook effectief af te dwingen. Als onze eisen botsen met hun winstbelangen, dan zijn niet onze eisen het probleem. Het kapitalisme moet weg om plaats te maken voor iets veel democratischer: een socialistische samenleving waarin de economie democratisch gepland wordt in het belang van de mensen en de planeet.

Contacteer ons om een netwerk van marxistische militanten op te bouwen: info@marxisme.be

Artikel door Geert (Antwerpen)