Blokkeren, organiseren, staken – tot de genocide stopt!

Op zondag 7 september kleurde Brussel rood. Meer dan 110.000 mensen trokken een Rode Lijn tegen het Israëlische offensief in Gaza. Het was één van de grootste betogingen in ons land sinds de anti-oorlogsbeweging van 2003 en het protest tegen de asociale regering Michel-De Wever in 2014. Het signaal was duidelijk, geen compromissen, geen halve maatregelen – stop de genocide, stop de medeplichtigheid.

Veelvoud van lokale acties

De beweging leeft niet enkel in massabetogingen. Overal in België komt mensen op straat. In Brugge staan ze al sinds juli elke zondag om vijf na twaalf. In Antwerpen wordt de Suikerui elke maandagavond ingenomen, sinds afgelopen maandag is het verhuisd naar het Steen. Blijkbaar is het voor het stadsbestuur wat zuur dat de activisten elke maandagavond aan het stadhuis staan. Deze volgehouden lokale acties houden de beweging levend, ze blijft zichtbaar, voelbaar, en groeit.

Van Antwerpen tot Brugge, van Turnhout tot Brussel, overal zie je mensen in beweging komen.

Studentenacties zetten de toon

In 2024 barstte de solidariteit op de campussen los, in het verlengde van de Amerikaanse campus “revoltes”. Aan bijna alle universiteiten werden gebouwen bezet. De eisen van de studenten en docenten waren duidelijk, een totale academische boycot van Israëlische instellingen die medeplichtig zijn aan apartheid en bezetting.

In juni volgde opnieuw een bezetting aan de UAntwerpen. De boodschap bleef dezelfde: breek alle banden met Israël. In januari 2025 tekenden meer dan 6.600 academici – professoren, medewerkers en studenten – een open brief voor die volledige boycot.

De kracht van de studenten lag in hun lef om een lijn te trekken waar anderen talmden. Ze dwongen instellingen tot keuzes en gaven richting aan de hele beweging. Zoals wel vaker zetten de studenten opnieuw de toon.

7 september

De betoging van 7 september was ongezien. Voor de tweede keer dit jaar waren we met meer dan 110.000 betogers, gesteund door meer dan 200 organisaties, vakbonden, NGO’s, jeugdbewegingen, Joodse progressieve verenigingen en vele anderen. Ook sympathisanten van marxisme.be waren aanwezig. Het protest eist een militair embargo, echte sancties en een onvoorwaardelijke erkenning van Palestina.

Ludo De Brabander van Vrede vzw zei het scherp: “Dankzij druk van onderuit moest de regering eindelijk iets doen. Maar dit is lang niet genoeg. België blijft medeplichtig zolang wapenhandel en handelsrelaties doorgaan.”

De Rode Lijn maakte duidelijk dat symboliek niet genoeg is. Er moeten structurele maatregelen komen.

Internationalistische strijd

De strijd stopt niet aan de grenzen van Gaza of België, overal ter wereld komen de mensen in actie. In Italië kondigden de dokwerkers van Genua blokkades aan: “Als de Global sumud Flotilla naar Gaza worden aangevallen, blokkeren we heel Europa. Vanuit onze haven vertrekt dan niets meer.”

Voor arbeiders die dagelijks containers laden en lossen, is dat geen holle dreiging. Zij weten dat de arbeidersklasse de macht heeft om de oorlogsmachine echt stil te leggen. Voor de dokwerkers in Genua is het niet enkel een plicht als klasse, maar ook als mensen.

Dit toont het strategisch gewicht van de arbeidersklasse. Een haven blokkeren weegt zwaarder dan duizend parlementaire resoluties.

Van campus naar fabriek

De studenten bewezen dat ze het moreel kompas van de beweging richting kunnen geven. Zij doorbraken de stilte, eisten boycots en forceerden het debat, maar om de strijd te winnen is meer nodig.

De arbeidersklasse beschikt over de structurele macht om de economie plat te leggen, wapenleveringen te blokkeren en regeringen te dwingen. Het potentieel is er. De taak is nu om dat te organiseren.

De Palestijnse solidariteitsbeweging is de grootste sociale mobilisatie van de laatste jaren. Ze verbindt jongeren, arbeiders, onderdrukten en progressieven wereldwijd in een gemeenschappelijke strijd.

Genocide erkend, Gaza-Stad staat in brand

Een onafhankelijke VN-onderzoekscommissie bevestigt wat de beweging al maanden stelt: Israël pleegt een genocide in Gaza, met de bedoeling de Palestijnen te vernietigen. Commissievoorzitter Navi Pillay maakte duidelijk dat vier van de vijf criteria uit de Genocideconventie van 1948 vervuld zijn: massamoorden, zwaar lichamelijk en geestelijk letsel, levensomstandigheden creëren die onleefbaar zijn, en zelfs maatregelen nemen om geboortes te verhinderen.

De feiten zijn huiveringwekkend, blokkades die honger en ziekte veroorzaken, honderdduizenden mensen die gedwongen verplaatst worden, fertiliteitsklinieken die vernield zijn, ziekenhuizen, scholen en hele woonblokken die systematisch worden gebombardeerd. Dat zijn geen “ongelukken”. Dat is beleid, gepland, bewust, met volle intentie.

Alsof dat nog niet genoeg is, begon vandaag, 16 september, een gigantisch grondoffensief in Gaza-Stad. De “hoofdfase” van het plan van het regime. Tanks rijden de stad binnen, bombardementen leggen alles plat. Het Palestijnse ministerie van Buitenlandse Zaken noemt Gaza-Stad nu al een “massagraf”. In amper 24 uur vielen er minstens 59 doden en 386 gewonden. Sinds oktober 2023 zijn al meer dan 65.000 Palestijnen vermoord, en het echte dodental ligt nog hoger.

Intussen is al 40% van de inwoners van Gaza-Stad op de vlucht geslagen. Maar vluchten betekent geen veiligheid. Wie “naar het zuiden” gedwongen wordt, belandt in een verwoeste en afgesloten zone. Dit is etnische zuivering, stap voor stap uitgevoerd.

En de wereld? De EU en andere regeringen waarschuwen dat dit offensief “meer dood en vernieling” zal brengen, maar ondertussen lopen de wapencontracten, handelsakkoorden en diplomatieke steun gewoon verder. Dat is hypocrisie in zijn zuiverste vorm. Mooie woorden in de media, maar achter de schermen de genocide blijven voeden.

De VN heeft nu zwart op wit bevestigd wat de Palestijnen al maanden roepen: dit ís een genocide. Wie het Israëlische regime blijft steunen, maakt zich medeplichtig. Voor ons in de solidariteitsbeweging betekent dit dat er geen tijd meer is voor louter symboliek. Het moet nu gaan over macht: blokkeren, staken, de imperialistische steun breken.

Zoals de dokwerkers in Genua stelden: “We zullen alles blokkeren.”Dat is de weg vooruit: blokkeren, staken, organiseren – tot de genocide stopt en de imperialistische steun aan Israël doorbroken is.

Door Nick (Antwerpen)