Staken, organiseren, winnen: doe De Wever vallen!
De regering-De Wever ligt halvelings in de touwen. De stoere praat over harde besparingen en het opbod van asociale maatregelen, botsen op de realiteit van sociale problemen en ongenoegen. De enige aanval uit het pakket waarover al zekerheid lijkt te bestaan, is die op de gezondheidszorg zoals voorgesteld door Vandenbroucke. Zo blijkt meteen de rol van de sociaaldemocratie vandaag.
In een ultieme poging om het falen te framen als staatsmanschap, trok de Vlaamsnationalist De Wever naar de koning om diens zegen te vragen voor 50 dagen uitstel. Zijn afspraak met de geschiedenis blijkt in het verleden te liggen, bij Dehaene die in 1987 om 100 dagen vroeg toen de rechtse regering van Martens, Verhofstadt en Gol onder druk van straatprotest gevallen was. Zelfs de poging om staatsmanschap op te roepen, rammelt in het geval van De Wever langs alle kanten.
De kaarten lagen nochtans goed voor de rechtse regering. Er waren de forse doorbraak van de MR langs Franstalige kant, het standhouden van N-VA terwijl het VB in de nek blaast en het steeds meer aanvaard geraken van zowel de besparingsretoriek als de verdeeldheid die rechts promoot. Zelfs de extra uitgaven voor defensie, terwijl er zoveel sociale tekorten zijn, krijgen Francken en co min of meer verkocht aan een brede laag van de bevolking.
Geruggesteund door internationale voorbeelden als Trump en Modi, schakelt Bouchez steeds een versnelling hoger in zijn Trumpianisme. Samen met de rechtse politici raken ook hun broodheren van het kapitaal overmoedig met steeds driestere aanvallen op de loon- en arbeidsvoorwaarden en op de mogelijkheid van protest daartegen. De N-VA wil wel mee op die trein, maar moet ook rekening houden met coalitiepartners die hetzelfde asociale rechtse beleid op een iets rustiger tempo willen uitvoeren. Voor een fundamenteel ander beleid staan Vooruit en de christendemocraten niet. Wie daar nog enige twijfel over had, leest best het opiniestuk van Jinnih Beels (Vooruit) in De Standaard van 7 november waarin ze het waterkanon en traangas tegen pro-Palestijnse betogers in Antwerpen verdedigt.
Laat de rechtse politici maar onder elkaar vechten. Wij kunnen die 50 dagen gebruiken om de genadeslag toe te brengen waarmee niet alleen deze regering, maar ook het asociale en autoritaire beleid valt.
De actiekalender in november is een goede aanzet. Er is de stakingsdriedaagse eind november, met daarnaast ook de betoging tegen gendergerelateerd geweld op 23 november die terecht aan de actiekalender is toegevoegd. De nationale manifestatie tegen genocide in Palestina op 16 november is in de praktijk ook deel van deze actiemaand. Het was beter geweest om die meteen in de aankondigingen van de acties op te nemen. Asociaal beleid stopt niet aan de grenzen, het verzet ertegen evenmin. Met de staking van het openbaar vervoer op 24 november, die van de openbare diensten op 25 november en de algemene staking op 26 november wordt onze krachtsverhouding opgebouwd. Waarom wachten om een vervolgstaking hierop aan te kondigen in het geval de regering niet toegeeft aan onze eisen? Direct tonen dat we het menen, helpt om collega’s te overtuigen.
Om ons kamp in deze klassenstrijd te versterken, blijft de noodzaak van een sterke informatiecampagne overeind. Het puntenpensioen in 2018 kregen we weg door strijd die onder meer met toegankelijke pensioenkrantjes werd opgebouwd. Vandaag is er materie genoeg om over te informeren. We moeten ons antwoord op de uitdagingen van het kapitalisme in crisis scherper formuleren. Enkel wat bijsturen en ondertussen het asociale beleid aanvaarden, is geen optie. Een programma vanuit de arbeidersbeweging en zijn medestanders vertrekt beter vanuit de vele sociale noden en behoeften. Verlagen van de pensioenleeftijd, massale publieke investeringen in openbare diensten, cruciale sectoren in publieke handen nemen, bouw van sociale huisvesting, arbeidsduurvermindering zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen … zijn slechts enkele van de grote lijnen van zo’n programma.
Als we erin slagen de regering weg te krijgen met sociale strijd waarmee we onszelf als werkende klasse sterker organiseren en inhoudelijk versterken qua programma, zal gelijk welke volgende regering daar rekening mee moeten houden. Weigeren om de val van de regering als doel te formuleren omdat de peilingen er niet goed uitzien, is dan ook een verkeerde benadering. De publieke opinie is geen eenzijdig en statisch gegeven, vastberaden strijd van de werkende klasse in al haar diversiteit heeft er potentieel een enorme impact op. Als het ontbreekt aan vertrouwen in wat we kunnen bekomen door onze strijd, wordt het moeilijk om collega’s, vrienden en familie mee te trekken.
Dit neemt niet weg dat er ook op het politieke terrein verdere stappen nodig zijn. De aanwezigheid van de PVDA in de parlementen maakt dat de stem van de werkende klasse ook daar gehoord wordt. Massastrijd is nodig om ervoor te zorgen dat ze ook luisteren. De PVDA kan een rol spelen in het bijeenbrengen van militanten en activisten. Naar aanleiding van de overwinning van Mamdani in New York haalde Peter Mertens onder meer deze les uit de campagne: “Zij gaven snel vertrouwen aan nieuwe mensen. Je kon tijdens de campagne gewoon bellen om te zeggen: ‘Ik wil iets doen voor Mamdani.’ Dan werd je onmiddellijk aan het werk gezet. Wij kunnen daar van leren.” Die openheid is inderdaad positief. Daarnaast is het opmerkelijk dat een kandidaat van een gevestigde burgerlijke partij als de Democraten zo gemakkelijk de term ‘socialisme’ in de mond neemt, terwijl de radicale linkerzijde dit vandaag amper lijkt te doen. De hoop op een complete maatschappijverandering versterken en concretiseren, is nochtans essentieel vandaag. Een socialistische samenleving is het waard om voor te vechten en is het enige alternatief voor de kapitalistische barbarij.
Het kapitalisme ondergraaft onze levensstandaard steeds verder, duwt een groeiende laag in onhoudbare ellende, stimuleert haat en het zorgt internationaal voor verwoestende klimaatverandering, oorlogen en genocide. Dit systeem moet weg en plaats ruimen voor een socialistische samenleving waarin de werkende klasse in al haar diversiteit op democratische en planmatige wijze beslist over hoe de beschikbare middelen en rijkdom worden aangewend. Dat bewerkstelligen, is waarom we ons als marxisten organiseren. Doe mee!
Artikel door Geert (Antwerpen)
