Verzet tegen arrogante besparingsregering in Vlaanderen: stop Jambon

De rechtse regering kreeg ook in Vlaanderen rake klappen bij de verkiezingen. De marge was echter groter dan langs Franstalige kant waardoor de drie verliezende partijen N-VA, CD&V en Open VLD gewoon doorgaan. Kersvers minister-president Jambon blafte de oppositie arrogant af. Zijn partij wil hem graag profileren als ‘sterke Jan’. Maar dat kan niet verbergen dat de Vlaamse regering minder stabiel en sterk is dan de vorige. Met het geplande asociale besparingsbeleid zal dat er niet op verbeteren.

Sociale is slechts schijn

Bij de voorstelling van de regering gaf Jambon er de voorkeur aan om de begrotingscijfers niet meteen vrij te geven. Hij wilde zijn regering voorstellen als sociaal op een aantal vlakken – met beperkte investeringen in zorg of rond tewerkstelling. Daaraan gekoppeld werden de aanvallen op nieuwkomers wel meteen gedetailleerd vrijgegeven. Zo moesten we geloven dat hardwerkende Vlamingen het beter zouden krijgen op de kap van nieuwkomers.

Erg lang hield dit fabeltje geen stand. De regering-Jambon komt met harde besparingsmaatregelen en zelfs het achterhouden van de cijfers kon die realiteit niet wegstoppen. Om de wachtlijsten in de gehandicaptensector weg te werken is er 1,6 miljard nodig, de regering voorziet slechts 270 miljoen. Hopen dat het niet te veel escaleert, is de enige ambitie. Een groot deel van de investeringen in welzijn, wordt elders in dezelfde sector bespaard. De jobbonus is de duurste maatregel van de regering-Jambon: er wordt 350 miljoen euro uitgetrokken voor werkenden met een laag loon. Een erg beperkte bonus van netto 50 euro per maand is uiteraard bijzonder welkom, maar de regering geeft meteen aan dat de werkgevers geen extra loon (met bijhorende sociale voordelen) moeten betalen. Neen: de gemeenschap zal wel betalen.

Asociale is concreet

Afschaffen van de woonbonus, verlaging van kindergeld vanaf het derde kind (in het oude stelsel), drooglegging van openbare diensten, aanval op ambtenaren, gemeenschapsdienst voor werklozen, afbouw openbaar vervoer, … De lijst van asociale maatregelen is lang en hard voor de werkenden en hun gezinnen. De concrete invulling van al die maatregelen is de reden waarom Jambon zijn cijfers niet meteen op tafel wilde leggen en het parlement liever het zwijgen oplegde. De concrete feiten en cijfers tonen een asociale besparingsregering.

Wie dacht dat het bij aanvallen op nieuwkomers ging blijven, vergist zich. De aanval op de werklozen kan tellen: mogelijkheid van verplichte gemeenschapsdienst na twee jaar werkloosheid (in feite dwangarbeid: er wordt niet gewerkt voor een loon, maar voor een uitkering). Onder de eigen ambtenaren richt de regering een sociaal bloedbad aan: 1.500 jobs verdwijnen door niet-vervanging. De afschaffing van de woonbonus of afbouw van het kindergeld komen eveneens hard aan bij een brede laag van de bevolking. De woonbonus was een cadeau aan de immobiliënsector (die de prijzen door de bonus kon optrekken), de afschaffing ervan maakt het cadeau niet ongedaan (in Brussel leidde de afschaffing niet tot dalende prijzen) maar schuift de factuur door naar de gezinnen.

Sociale problemen zijn concreet. Zo staan er in Vlaanderen 150.000 mensen op de wachtlijsten voor een sociale woning. Er zijn slechts 150.000 sociale woningen beschikbaar. Het rechtse antwoord op dit probleem is om de samenstelling van de wachtlijst te veranderen: wie de taal niet goed genoeg spreekt, wordt naar achteren op de lijst geduwd. Anders gezegd: de concurrentie tussen wie het moeilijk heeft wordt opgevoerd. Een links antwoord daarentegen bestaat uit de bouw van nieuwe sociale woningen zodat de wachtlijsten weggewerkt worden.

VB: architect van regeerakkoord?

VB-voorzitter Tom Van Grieken verklaarde dat zijn partij de architect van het Vlaams regeerakkoord is. Hij voegde eraan toe dat hij voor de uitvoering ervan geen vertrouwen heeft in de slechte aannemers van CD&V en Open VLD. Hiermee bevestigt Van Grieken dat hij geen probleem heeft met de asociale voorstellen in het Vlaams regeerakkoord. De poging tot sociale retoriek voor de verkiezingen was slechts schijn en electorale berekening. Voor de werkenden en hun gezinnen staat het VB voor ‘Vals Belang’.

Het gebrek aan middelen voor zorg, onderwijs, sociale huisvesting, … toont dat de propaganda over vluchtelingen die met onze welvaart gaan lopen verkeerd is. Er is de afgelopen jaren hard bespaard op sociale zekerheid en openbare diensten. Dit ging niet naar nieuwkomers, maar naar de grote bedrijven die miljarden aan lastenverlagingen en vrijstellingen kregen. Deze rooftocht op kosten van de sociale zekerheid en de gemeenschap kan niet opgevuld worden door nieuwkomers. Met een verplichte inburgeringscursus die 360 euro kost, worden de nieuwkomers gepest. Maar in de begroting weegt deze maatregel niet op tegen de miljarden waarmee de grote bedrijven gaan lopen. Als we onze welvaart willen verdedigen, mogen we ons niet van vijand vergissen!

Offensieve strijd nodig!

Onder een deel van de werkenden en jongeren is er een zeker pessimisme: VB en N-VA waren samen goed voor 40% van de stemmen en domineerden de voorbije maanden het publieke debat langs Vlaamse kant. Dat heeft uiteraard een impact op discussies op de werkvloer, onder familie of kennissen. Maar het is mogelijk om deze te keren door terug te koppelen naar de sociale eisen die concreet zijn voor de meerderheid van de bevolking. Het actieplan van de vakbonden eind 2014, bij het aantreden van de rechtse regering-Michel, toonde hoe het publieke debat in de richting van de belangen van de arbeidersbeweging kan gekeerd worden. Aangevuld met een sterkere linkse PVDA-stem in het parlement zou dit vandaag nog een grotere impact hebben.

Tegen deze arrogante besparingsregering zal verzet nodig zijn. Welk verzet? Dat zal Jambon niet bepalen. Er zal straatprotest nodig zijn om een krachtsverhouding op te bouwen waarmee de werkenden en hun gezinnen hun bekommernissen en eisen centraal plaatsen in het publieke debat. Eisen zoals voor een hoger minimumloon (14 euro per uur), hogere pensioenen, arbeidsduurvermindering, massale publieke investeringen in infrastructuur en diensten (zoals openbaar vervoer, zorg, onderwijs), … zullen we niet afdwingen met louter goede argumenten. Er zal strijd voor nodig zijn omdat onze levensstandaard nu eenmaal botst met de winsthonger van een kleine elite die zich maar al te graag laat bedienen door die arrogante nieuw-Vlaamse besparingsregering.

 


 

Terwijl meer en beter openbaar vervoer evidente klimaatmaatregel is, maakt regering De Lijn kapot

Als het gewone personeel protesteert tegen alles wat fout loopt bij De Lijn, staan de media klaar om hun acties af te kraken. Nu de malaise zo groot is dat er zelfs managers spreken over een ‘zinkend schip’ en naar de uitgang zoeken, wordt het probleem wel erkend. De enige oplossing die voor de hand ligt, bestaat uit meer publieke middelen voor meer en beter openbaar vervoer. Als klimaatmaatregel zou dat essentieel zijn. Maar uiteraard is dat niet wat de Vlaamse regering voor ogen heeft.

De arrogante besparingsregering-Jambon maakte het eerder al duidelijk: protest tegen het gevoerde beleid is uit den boze. Jongeren moeten stoppen met tijdens de schooluren betogen. Het middenveld verliest middelen en zelfs de VRT wordt helemaal gekortwiekt. Uit die hoek moet geen kritische berichtgeving verwacht worden, meer dan herhalingen van herhalingen is financieel niet haalbaar. Ook bij De Lijn hanteert de Vlaamse regering de regel dat elk protest de kop ingedrukt wordt. De aankondiging van verdere besparingen op De Lijn ging meteen gepaard met het voorstel om de minimale dienstverlening op te voeren.

Dat laatste is absurd: het gebrek aan investeringen in materieel en personeel maakt dat er op gewone dagen vaak nog geen minimale dienstverlening is. Bij stakingen minimale dienstverlening organiseren, betekent straks dat er op stakingsdagen meer personeel aan het werk is dan op gewone dagen… Er zijn wel aanwervingen, maar het verloop is groot. De zware shifts door het steeds drukkere verkeer en het beperken van rusttijden, samen met de weinig aantrekkelijke lonen, zorgen ervoor dat de uitstroom groot blijft. Het personeelstekort is vaak de enige reden waarmee het tekort aan materieel wordt weggemoffeld. Een buschauffeur vertelde ons hoe op zijn stelplaats op een bepaalde dag maar liefst één op de vier ritten niet werd uitgevoerd door een gebrek aan chauffeurs! Het resultaat is onbetrouwbaar openbaar vervoer, ontevredenheid bij reizigers en frustraties tegen en onder het personeel. Een giftige cocktail, samengesteld door de Vlaamse regering en de directie.

Het ongenoegen gaat nu zo ver dat zelfs enkele topmensen er de brui aan geven. Maandelijks stappen drie tot vijf managers (op een totaal van 55) op, schreef De Standaard op 22 oktober. De krant sprak over een leegloop op de centrale dienst Techniek. Eén van de vertrekkers verklaarde anoniem: “Een zinkend schip moet je verlaten.” Een andere directeur die De Lijn verliet: “Met de middelen die ik kreeg, kon ik niet doen wat ik moest doen.”

Er komt geen beterschap. Het Vlaams regeerakkoord investeert amper of niet in De Lijn en stelt dus voor om de situatie verder te laten verrotten. In één van de vervoerregio’s (Vlaanderen werd opgedeeld in 15 van die regio’s) moet er tegen het einde van de legislatuur een tendering komen waarbij niet enkel De Lijn kandidaat is om het openbaar vervoer te organiseren. Alle drempels voor private vervoerbedrijven moeten weg. Zal dit de gebruiker iets opleveren? Zoals de liberalisering van de energiemarkt ons enkel duurdere facturen heeft bezorgd, zal dit bij het openbaar vervoer niet anders zijn. De Vlaamse regering kondigde al aan dat De Lijn “sowieso een hogere kostendekkingsgraad blijft realiseren.” Dat is jargon voor: het wordt duurder voor de gebruiker.

Noam Chomsky legde jaren geleden uit hoe privatiseringen werken: “Eerst zorg je ervoor dat de overheidsdiensten te weinig middelen hebben om te doen wat zogezegd van hen wordt verwacht. Daarna stimuleer je de klachten over de slechte prestaties van die diensten. Zo maak je het publiek rijp voor het argument dat privatisering de oplossing is. Vervolgens passeren de bedrijven langs de kassa en is de gebruiker nog verder van huis dan ooit tevoren.” Tenzij we samen in verzet gaan en de verrottingspolitiek van de regering-Jambon stoppen. De roep naar klimaatmaatregelen kunnen we concretiseren met offensieve jongerenacties voor meer, beter en gratis openbaar vervoer. Laten we dit koppelen aan protest van personeel en gebruikers voor betere dienstverlening en dus ook degelijke arbeidsvoorwaarden (een vereiste voor betere dienstverlening).

 


 

Stop de besparingen op de kap van cultuur!

Jambon en de zijnen zetten het hakmes in de culturele sector. De projectsubsidies worden teruggeschroefd van 8,47 miljoen naar 3,39 miljoen euro. Een fractie van de begroting, maar een grote klap voor heel wat artiesten. Het is de laatste etappe in decennia van besparingen die al komaf maakten met grote delen van een eens bloeiend cultureel middenveld. Het is ook een ideologische besparing, die enerzijds inspeelt op populistische sentimenten (luie, nutteloze kunstenaars) en anderzijds moet afrekenen met het N-VA-kritische middenveld.

door Koerian

Haal artiesten uit de precariteit

Kunstenaars zijn deel van de arbeidersklasse. Er is geen reden om artistieke arbeid los te zien van “gewoon” werk. Toch wordt het bijna normaal gevonden dat artiesten in de meest onzekere, precaire en slechte arbeidsomstandigheden werken. Gratis muziek of grafisch werk leveren “voor de exposure”, niet of te laat betaald worden, leven van de ene slecht betaalde opdracht naar de andere: het is dagelijkse realiteit voor veel mensen in het culturele veld. Passie voor het vak wordt gebruikt als excuus voor de meest hardvochtige uitbuiting. Dezelfde precarisering die we zien bij Deliveroo-koeriers en Über-chauffeurs is in de culturele sector al decennia bon ton.

Sinds eind jaren ’70 en het begin van een kil neoliberaal besparingsbeleid, zijn vaste, goedbetaalde jobs in de sector een schaars en felbegeerd goed geworden. De nieuwe ronde besparingen zal deze realiteit alleen maar versterken. Het is ook net die onzekerheid die kunstbonzen als Fabre in een ongelooflijke machtspositie plaatsen. Zij hebben de carrières van tientallen kunstenaars in handen, ze maken of kraken je loopbaan. Het is net die realiteit die leidt tot het wijdverspreide (machts)misbruik in de sector die door #metoo aan het licht werd gebracht. Eerlijk loon voor cultureel werk! Elke kunstenaar verdient degelijke contracten en een leefbaar loon.

Ideologisch offensief

Voor de N-VA zijn de besparingen op onderzoeksjournalistiek, cultuur, openbare radio en televisie een ideologisch offensief. Ze kloppen populistische retoriek op tegen “subsidiesponzen” en “luie culturo’s” en zetten ze op tegen de “hardwerkende Vlamingen”. Alsof cultureel werk geen werk is. Kunstenaars spenderen duizenden uren aan het leren van hun vak. Rechts wil komaf maken met alles wat geen directe commerciële waarde heeft. De sectoren waarop nu bespaard wordt zijn niet toevallig de sectoren die zich afgelopen jaren kritisch uitlieten over het neoliberale beleid van de (Vlaamse) regering. N-VA hoopt dat hun financiële drooglegging een nieuwe klap betekent voor het verzet tegen hun asociaal beleid.

Kunst in publieke handen

Een andere reden voor de besparingen is dat zo het culturele veld verder in handen van private investeerders wordt geduwd. Grote bedrijven zien kunst als goede marketing en kunst wordt steeds meer een speculatief goed. Fernand Huts, baas van Katoennatie en vriend van Bart De Wever, kocht het Gentse Caermersklooster om er de Oer-tentoonstelling vorm te geven als propagandastunt, die moest aantonen dat ondernemers al sinds de Middeleeuwen de drijvende kracht achter Vlaanderen waren. Historische quatsch en degradering van ons kunsterfgoed. Wij willen gratis toegankelijke musea in publieke handen. Beheerd door kunstenaars en publiek in plaats van private galerijen. Wij willen investeringen in muziekcentra, zodat zij toegankelijk en vrij kunnen programmeren. Het zijn die investeringen die cultuurhuizen weer een maatschappelijke en onderwijzende rol kunnen doen opnemen.

Investeren in (kunst)onderwijs

Deze cultuurbesparingen komen er na én samen met een resem besparingen op onderwijs. Hilde Crevits zorgde ervoor dat muziekscholen amper 15 minuten per leerling per week kunnen uittrekken. De financiële drempel om je artistiek te ontwikkelen is sowieso al groot: instrumenten en teken-, schilder- of beeldhouwmateriaal kosten geld. Kosten die enkel maar groter worden in het voltijds kunstonderwijs.
Er is nood aan meer investeringen in mensen en middelen in zowel deeltijds als voltijds kunstonderwijs. Voor gratis en toegankelijke opleidingen, zodat ieder haar/zijn talent kan ontwikkelen.

Strijd

Kunstenaars hebben minder middelen om machthebbers en bedrijven in hun portefeuille te raken – iets wat pakweg vakbonden in de chemie- of staalsector wel kunnen. Toch stonden kunstenaars in het verleden vaak vooraan in strijd. De artiesten achter de bekende animatieseries ‘Rick and Morty’ en ‘Bojack Horseman’ slaagden er recent in een vakbond op te zetten, degelijke loon- en arbeidsvoorwaarden af te dwingen en de vaak onmenselijk lange werkweken (meer dan 60 uur was geen uitzondering) terug te dringen. Artiesten speelden een sleutelrol in onder andere de Parijse Commune in 1871 (met onder andere Courbets oproep tot nationalisatie van Parijs’ kunstschatten) en de Hongaarse Opstand in 1919. Ook in 1968, tijdens de revolutionaire golf in Frankrijk, werden kunstscholen en musea bezet door kunstenaars die zich verzetten tegen het Gaullisme.

De geschiedenis leert dat strijd in de kunstensector het meest efficiënt is, wanneer ze beroep doet op collectieve actie en de arbeidersbeweging. In Polen, 2014, dwong het ‘Citizen Forum for Contemporary Arts’ via artiestenstakingen, in samenwerking met vakbondskoepel ‘Worker’s Initiative’, een vaste vergoeding voor kunstenaars af in ‘s lands grootste musea.

Ook in ons eigen land zagen we een enorme solidariteit van het culturele middenveld met de stakingsgolf in 2014 tegen de besparingen van de Vlaamse en federale regeringen. Hart boven Hard nam deel aan massabetogingen en aan de Gentse kunstscholen KASK en Sint-Lucas stonden piketten van studenten en personeel.

Arbeiders en kunstenaars: dezelfde belangen, strijd tegen besparingen

Laat ons opnieuw aanknopen bij die tradities. Artiestenstakingen gesteund door de vakbonden en vakbondsacties gesteund door artiesten. Ze hebben immers dezelfde belangen. De eis van het ABVV voor een 14 euro minimumloon is ook één die kan opgenomen worden in de culturele sector, net als verzet tegen elke besparing moet opgenomen worden door de arbeidsbeweging. Beide hebben immers dezelfde belangen.

Het geld voor verregaande investeringen in cultuur is er. Belgische bedrijven hebben 221 miljard euro geparkeerd op belastingparadijzen. De Vlaamse overheid wil hen nog extra geld toewerpen door de bedrijfssubsidies te verdubbelen. Als we open, toegankelijke en vrije kunsten willen, moeten we de strijd organiseren om een deel van dat geld te gebruiken voor investeringen in cultuur.

 


 

Een Beke meer in plaats van een Beke minder! Weg met Jambon I

Besparen op wie het meeste zorg nodig heeft: een schande!
De lijst met besparingen van de Vlaamse regering lijkt wel eindeloos: cultuur: -6%, culturele projectsubsidies: -60%, SAM vzw: – 27%, CAW: -5%, VDAB: 8% minder personeel, VAPH: -41,6 miljoen, CLB: – 11 miljoen, … Ook de thuiszorg zal minder snel groeien en de rusthuizen krijgen veel minder geld om de torenhoge werkdruk te verminderen. Vorige week werden er al verschillende acties door o.a. SAM vzw en de CAW om deze besparingswoede te stoppen.

Genoeg is genoeg!
De besparingen raken rechtstreeks mensen in de meest precaire en moeilijke situaties. Mensen die vandaag dreigen uit de boot te vallen, zullen nog langer moeten wachten op hulp. Hulpverleners kregen de voorbije jaren steeds meer opdrachten zonder extra middelen. De besparing zal de werkdruk nog verder verhogen, wat de kwaliteit van de hulpverlening in gedrang brengt.

Haal het geld waar het zit… Miljarden winsten onbelast
‘Er moet bespaard worden,’ is een vals dogma dat steeds naar voren geschoven wordt. Vandaag willen we laten horen dat er wel genoeg middelen zijn in de samenleving, maar dat die door het toedoen van de afgelopen en de huidige regeringen opgaan in winsten voor grote bedrijven en rijken. Volgens een studie van het Europees parlement loopt België jaarlijks 30,4 miljard belastinginkomsten mis van grote bedrijven. Volgens cijfers van FOD Financiën zouden 853 bedrijven samen 221 miljard hebben uitstaan in belastingparadijzen. Beeld u eens in wat we zouden realiseren moesten deze miljarden geïnvesteerd worden in onder meer zorg, onderwijs en welzijn.

Kunnen we dit winnen? Ja!
Vandaag in actie komen is belangrijk om te tonen dat er op de werkvloer geen draagvlak is om deze besparingen te aanvaarden. De directies van de CAW gaan zelfs over tot een collectieve sluiting. Maar wat als vanaf volgende maand alles wordt doorgevoerd? Zo ver willen we het toch niet laten komen? Er lijkt geen uitweg, en toch is er één!

Na deze actie kunnen er opbouwende acties gepland worden, met bijvoorbeeld regelmatige werkonderbrekingen en opeenvolgende stakingen. Zelfs sommige directies zullen begrijpen dat dit nodig is. Bij elke actie kunnen meer collega’s overtuigd worden om deze acties mee te voeren en te dragen. Ook de solidariteit in de samenleving opbouwen is cruciaal: iedereen maakt ooit wel eens gebruik van de zorg!

Bovendien kunnen acties in de andere sectoren gebundeld worden met onze acties. Zo kunnen we deze Vlaamse regering onder druk zetten en tot toegevingen dwingen. Als we de besparingen willen stoppen en omkeren, dan lijkt er geen andere weg dan deze regering doen vallen! Hoe doe je dat? Door via acties het maatschappelijk draagvlak voor het besparingsbeleid te kelderen. Er is een groot potentieel voor solidariteit.

Strijd loont! Dat leert de geschiedenis ons. Laten we nu opnieuw geschiedenis schrijven voor al wie welzijn en zorg kan gebruiken: de overgrote meerderheid van de bevolking! Dit blijvend afdwingen vereist een breuk met het systeem dat enkel gebaseerd is op winst waardoor een steeds grotere groep uit de boot valt. LSP komt op voor een democratisch socialistische samenleving.

Dit vind je misschien ook leuk...