Hoe de linkerzijde versterken op 7 juni?

De verkiezingen van 7 juni dreigen een zoveelste overwinning te worden voor rechts. Volgens een opiniepeiling in Het Laatste Nieuws, halen VB, NV-a en LDD samen meer dan 36% van de stemmen. SP.a en Groen halen samen niet meer dan 20%, in 2003 was dit nog 29%. In Vlaanderen spint de rechtse oppositie garen uit de politieke en economische crisis. In Wallonië is er vooruitgang voor de partijen die zich distantiëren van het liberalisme en de regeringspolitiek. PS, CdH en Ecolo proberen zich daarom allen een sociaal imago aan te meten. Zodra de maskers vallen, kan ook in Wallonië een rechts populistische formatie scores halen als die van LDD en VB in Vlaanderen.

Het vacuüm op links, groter dan ooit

2009 wordt een crisisjaar zoals er de afgelopen 100 jaar maar weinig waren. De politiek van de laatste jaren heeft er alles aan gedaan om de crisis zolang mogelijk uit te stellen, met als gevolg dat hij vandaag des te harder toeslaat. Deze crisis betekent het ideologische failliet van het neoliberalisme. Maar bij gebrek aan een duidelijk alternatief kan het, weliswaar met een pak minder autoriteit, toch overleven.

Tegelijkertijd liggen de traditionele partijen zo goed als allemaal in de touwen. De SP.a is er in geslaagd haar uiterst zwakke oppositiekuur definitief te verprutsen. Achter de selectieve verontwaardiging over de naamsverandering gaat hoofdzakelijk een strijd schuil voor postjes. Dat Anciaux een carrièrist is, willen we niet betwisten, maar wie is dat niet aan de top van de SP.a? Het gerucht dat Anciaux de plaats van Mia De Vits als lijsttrekker voor de Europese verkiezingen zou krijgen, zal niet vreemd zijn aan haar verontwaardiging. Tobback, Willockx, Claes en De Vits hadden zich niet verzet toen Patrick Janssens de Socialistische Partij omdoopte naar “Sociaal Progressief Alternatief”. Weliswaar met de mogelijkheid om nog een tijdje “Socialistische Partij anders” te gebruiken. Wat is er intussen veranderd? Veel lucratieve postjes zijn verloren gegaan en deze worden dus duurder. Tobback die een congres eist, lijkt wel het toppunt van cynisme als we terugdenken aan de congressen onder zijn voorzitterschap. “De SP.a is hoe langer hoe meer een kiesvereniging,” schrijft Walter Pauli in de De Morgen. Deze vaststelling geldt al jaren en overtuigde 10.000’en leden reeds om hun lidkaart in te leveren.

De arbeidersklasse en de politieke linkerzijde versterken

De arbeidersklasse heeft dringend nood aan politieke vertegenwoordiging. Ze heeft geen eigen massapartij waar ze onder gelijkgezinden kan debatteren over hoe de strijd te voeren en met welk programma. Zolang zo’n partij ontbreekt zal dit de klassenstrijd afremmen. Indien er wel zo’n partij tot stand komt, met haar eigen media, woordvoerders, verkozenen, inplanting in bedrijven en wijken, dan zal deze inspirerend werken voor iedereen die de strijd tegen de logica van het neoliberalisme wil aangaan.

Wij geloven al lang niet meer in de mogelijkheid om de SP.a terug om te vormen tot een partij die de belangen van de arbeidersklasse verdedigt. Vandaar ons akkoord met Jef Sleeckx, oud-SP-parlementslid, toen hij de oppositiegroep SP.a Rood verliet en concludeerde dat een nieuwe partij moest worden opgebouwd. Onze poging in 2006 en 2007 om het Comité voor een Andere Politiek, samen met vele anderen, op te bouwen was de uitdrukking van dit akkoord. De mogelijkheid was toen aanwezig om te komen tot een nieuwe, brede partij van en voor de arbeidersklasse. Helaas is CAP, na veel foute keuzes, vandaag een lege schelp geworden die haar doelstelling niet meer zal bereiken.

In 2005 benaderden we de PVDA met het voorstel een kartellijst voor te bereiden bij eventuele voortijdige parlementsverkiezingen. De PVDA-leiding argumenteerde dat haar basis er na het RESIST-debacle op stond op eigen ticket naar de verkiezingen te trekken en het eigen profiel te herstellen. Naar aanleiding van de Europese verkiezingen van 7 juni 2009 stuurden we reeds in juni 2008 een brief aan de PVDA met het voorstel een kartellijst te vormen. We kregen geen antwoord. Eind 2008 stelden wij voor aan de LCR (de Franstalige tegenhanger van de SAP) om in kartel naar de Europese verkiezingen te trekken. Dit mondde uit in een akkoord.

LSP kiest telkens weer voor een principiële strategie die de linkerzijde en de arbeidersklasse kan versterken. Indien Erik De Bruyn, woordvoerder van SP.a Rood, een strijdplaats afdwingt op de Antwerpse SP.a-lijst bij de regionale verkiezingen, dan is LSP bereid aan tafel te zitten. We willen met De Bruyn bespreken op welke voorwaarden LSP haar regionale lijst in de provincie kan intrekken voor een zo sterk mogelijk resultaat voor De Bruyn.

We denken echter dat de arbeidersbasis in de SP.a de afgelopen 20 jaar zodanig uitgehold is, dat een gevecht in die partij tijdsverlies is. Dat lost men niet op door de eisen te milderen en zich zo aanvaardbaarder te maken. Het is een straatje zonder eind, waarbij men telkens een stap verder moet. Dit is, denken we, de reden voor enkele uitschuivers van De Bruyn. Waaronder het interview waarin hij zichzelf “op een aantal vlakken veeleer conservatief” noemt, zich uitspreekt voor het hoofddoekenverbod en tegen een tolerant drugbeleid (1) . In een ander interview beweerde hij niet tegen “de vrije markt op zich” te zijn (2) . In een periode waarin de ideologie van de vrije markt in crisis verkeert door de zwaarste economische depressie sinds de jaren ’30, lijkt dit ons een grote fout.

SP.a-Rood, breek met SP.a en start een campagne voor een nieuwe arbeiderspartij

Wij denken dat SP.a Rood haar tijd verspilt binnen de SP.a. Wat zal SP.a Rood doen indien het geen strijdplaats krijgt aangeboden? Wij denken dat De Bruyn door de aanzienlijke media-aandacht een belangrijk potentieel in handen heeft. Hij zou een oproep kunnen lanceren, samen met strijdbare syndicalisten en activisten, voor een grote conferentie. Daar zou kunnen worden gediscussiëeerd welke stappen moeten genomen worden om een nieuwe partij te creëren. Voor een dergelijke conferentie, met als doel een strijdbare en democratisch werkende partij links van SPa en Groen, kan Erik rekenen op de inzet van alle militanten en sympathisanten van LSP. Zo’n partij zou op heel wat enthousiasme en steun kunnen rekenen binnen strijdbare vakbondskringen. Het kan de arbeidersklasse voorzien van een nieuw wapen in haar handen voor de komende klassenstrijd.

Op 7 juni: stem voor de Linkse Socialisten. Elke dag van het jaar: word actief in de strijd

Intussentijd, wanneer er geen initiatief ontstaat voor een nieuwe, brede arbeiderspartij, zal LSP onder haar eigen naam deelnemen aan de verkiezingen en in haar campagne de noodzaak aan zo’n partij bepleiten. Tegelijkertijd zullen er ook onafhankelijke kandidaten aanwezig zijn op onze lijsten die van deze verkiezingen gebruik willen maken om onze slogan voor een nieuwe brede arbeiderspartij kracht bij te zetten. Help ons door peterslijsten op te halen, in jouw omgeving over onze partij te spreken, onze pamfletten te verspreiden, ons de nodige steun te bezorgen die ons toelaat een zo sterk als mogelijke campagne te kunnen voeren en sluit aan bij de Linkse Socialisten.

Franstalige lijst LCR-PSL

LSP staat open voor elke initiatief of elke samenwerking die een stap vooruit zou kunnen betekenen. Het is in dit kader dat wij het initiatief namen om aan de LCR (de Franstalige versie van de Socialistische ArbeidersPartij in Vlaanderen) voor te stellen een gemeenschappelijke lijst voor de Europese verkiezingen in te dienen. De situatie in Frankrijk waarbij hun zusterorganisatie het initiatief nam tot de oprichting van een Nouveau Parti Anticapitaliste heeft er heel wat enthousiasme teweeg gebracht. Hun woordvoerder Olivier Besançenot heeft zich op enkele jaren tijd kunnen opwerpen als de woordvoerder van de linkse oppositiebeweging en wordt in opiniepeilingen als één van de belangrijkste uitdagers van Sarkozy gezien. In Frankrijk neemt onze Franse zusterorganisatie, Gauche Révolutionnaire, deel aan de NPA.

Noten

 

1. Knack, 24 december 2008, interview Erik De Bruyn
2. De Standaard, 17 september 2007, Ze zullen met ons rekening moeten houden