VS. Welk alternatief op het asociale beleid van de traditionele partijen? Waarom wij Nader steunen

De campagne voor de Amerikaanse presidentsverkiezingen is in de laatste rechte lijn beland. In november wordt de volgende president en vice-president(e) van de VS verkozen. De voorbereidende conventies van de twee traditionele partijen, de Democraten en Republikeinen, vormden hoogdagen voor de bedrijfswereld, de belangrijkste geldschieter van beide campagnes. Terwijl op en rond de conventies plannen werden gemaakt om de vetpotten van de kapitalisten verder te vullen, werden politieke tegenstanders onder de knoet gehouden door robocops. Zo werd in St Paul repressief opgetreden toen werd betoogd tegen de Republikeinse conventie.

Gedurende de laatste weken waren er de Democratische en Republikeinse conventies in Denver (CO) en St. Paul (MN). Beide evenementen waren hoogdagen voor de bedrijfswereld, die optrad als de belangrijkste geldschieter. Voor heel wat afgevaardigen en super-afgevaardigen is de conventie een week van recepties en exclusieve feestjes. De conventies bieden zakenleiders een uitstekende gelegenheid om de politici op de hoogte te brengen van hun wensen.

Op de terrasjes van Denver werd er zelfs een Mechelse tongval voorzien van Limburgse zangerigheid ontwaard. In dit tijdperk wordt van iedereen verwacht dat men zich bijschoolt. Seminaries aan de voet van de Rocky Mountains bieden een uitstekende gelegenheid om te vernemen hoe geestesgenoten aan de andere kant van de Oceaan de vakbond in toom houden, de bedrijfswereld benaderen en de vetpotten van de kapitalist openen (weliswaar zonder het geld in brand te steken).

Ondertussen werd het plebs onder de knoet gehouden door robocops, d. i. mannetjes in zwarte pakken die er graag op los knuppelen. In plaats van hun woede te bekoelen op de mannen van het systeem, die hun als vuil behandelen, vallen ze liever met automatische geweren binnen bij jonge mensen die de acties van de robocops willen vereeuwigen op YouTube. Sinds 11 september is een bevelschrift van de rechter blijkbaar in onbruik geraakt. Bij hun humanitaire missies in Irak en Afghanistan hebben deze robocops hun hoffelijke gewoontes afgeleerd. Het First Amendment van de Bill of Rights (het recht op vrije meningsuiting) zijn ze ondertussen ook al vergeten.

Echte programmapunten komen in de massa media nauwelijks aan bod. De massa media is wel al dagen aan het uitvlooien of Obama zich al dan niet bezondigd heeft aan seksisme. De Republikeinen zijn hervallen in “swiftboating”, een uitstekend middel om de aandacht van de publieke opinie af te leiden door de tegenstrever zwart te maken. Sarah Palin bewees dat ze dit laatste voortreffelijk kent. Bovendien werd afgelopen weekend duidelijk dat ze beschikt over een klaar zicht op de gang van zaken en een gedegen kennis van aardrijkunde. In prime time wist ze te melden dat ze vanuit Alaska Rusland kan zien. En indien haar zicht haar in de steek zou laten, kan ze nog steeds beroep doen op de voorzienigheid. Het was immers gods wil die haar er toe bracht om de aanleg van een oliepijpleiding door Alaska goed te keuren.

Op de conventie in Denver werd Al Gore nog eens gerecycleerd. Alhoewel hij tegenwoordig liever met den Bono uithangt en op koffiekrans gaat bij de koning van Zweden, kwam hij naar Denver om zijn achterban, Mechelen en de wereld de les te spellen: Ralph Nader was, is en zal zijn: de oorzaak was van acht jaar Bush! Damn Ralph! Fuck him!

Om de vier jaar wordt het er nog eens ingepeperd: de Democraten staan voor progressieve waarden en een stem voor kandidaten zoals Ralph Nader is een verloren stem. Global Warming heeft niet enkel het territorium van de ijsberen tot smalle ijsschotsen herschapen. Het heeft ook heerschappen als Gore geen deugd gedaan. Hoe kun je verklaren progressief te zijn al je er mee voor gezorgd hebt dat de koopkracht van de gewone man er lineair op achteruit gegaan is sinds de jaren 60? De voormalige president Jimmy Carter, de man die o. a. de steun aan de Moedjahedin in Afghanistan opstartte, de Sjah van Iran en tal van militaire regimes in Latijns-Amerika bijstond met wapens en adviseurs, werd een toespraak op het podium ontzegd omdat hij zich recent iets te kritisch uitliet over de praktijken van Israel in de bezette gebieden. En was het niet Bill Clinton die serieus de schaar zette in de welvaartsstaat?

Hope en Change mogen dan wel mooi klinken. Wanneer men het programma van Barack Obama doorneemt, komt men tot de conclusie dat er met het Obama team weinig reden tot hoop is voor de gewone man. Vorige week drukte hij zich bij Bill O’Reilly (Fox News) in positieve termen uit over de surge (het sturen van extra manschappen) naar Irak. Tevens uitte hij in hetzelfde interview nieuwe dreigementen richting Iran. Telkens wanneer er in de Senaat gestemd wordt rond de financiering van de oorlog in Irak en Afghanistan, is Obama pro. Volgens Obama bevinden er zich in Afghanistan veel te weinig Amerikaanse troepen om de klus te klaren (lees: het land succesvol te bezetten). Indien hij president wordt is de uitbreiding van het Amerikaanse leger (troepen en financiering) een top prioriteit.

Als je bedenkt dat het jaarlijkse Amerikaanse defensie budget nu al bijna evenveel bedraagt als dit van de rest van de wereld samen, dan kan Barack Obama toch bezwaarlijk een anti-oorlogsactivist genoemd worden. De namen van zijn belangrijkste adviseurs voor buitenlands beleid voorspellen weinig goeds: Madeleine Albright, Richard Holbrooke, Warren Christopher, Samantha Powers, Zbigniew Brzezinski. Obamas uitlatingen in de Ossetische kwestie passen in dit plaatje.

Obamas belangrijkste adviseurs op economisch gebied zijn drie harde neoliberalen: Austan Goolsbee, David Cutler en Jeffrey Liebman. Austan Goolsbee is een neo-klassiek econoom aan de universiteit van Chicago (de universiteit waar Milton Friedman doceerde). Enkele maanden geleden toen Barack Obama in het gevecht voor de Democratische nominatie verwikkeld, sprak hij zich uit om het NAFTA vrijhandelsverdrag tussen de VS, Canada en Mexio te heronderhandelen. Austan Goolsbee stelde de rechtse Canadese regering ‘gerust’: Obamas discours was louter bedoeld voor binnenlands gebruik. Tevens richtte Goolsbee zijn toorn op Michael Moore omdat deze in zijn film Sicko pleitte voor single-payer ziekteverzekering (met name een nationale gezondheidszorg gefinancierd door publieke middelen), die volgens Goolsbee in strijd is met de vrije markt. David Cutler, professor aan de universiteit van Harvard, en oud-adviseur van Bill Clinton is tevens een volgeling van het vrije markt model in de gezondsheidszorg. In 2006 schreef hij in de The New England Journal of Medicine dat een (private) medische industrie als motor voor economische groei kan fungeren. Of anders gezegd: gezondsheidszorg is een andere manier om winst te genereren. Jeffrey Liebman, een andere ancien uit het Clinton tijdperk en tevens verbonden aan de universiteit van Harvard, verdedigde al tijdens de Clinton regering de privatisering van de sociale zekerheid. De Lewinsky affaire kelderde zijn plannen. De VS telt momenteel 47 miljoen mensen zonder enige vorm van ziekteverzekering. Miljoenen anderen hebben een zeer inadequate vorm van ziekteverzekering. Net als Hilary Clinton weigert Obama de eis voor een single-payer ziekteverzekeringsplan te ondersteunen.

De nucleaire industrie draagt Obama in het hart. Getuige daarvan zijn de enorme bedragen die door deze industrie aan de Obama campagne werden overgemaaakt. De producenten van steenkool hebben ook weinig reden tot klagen. Vorig jaar introduceerde Obama het wetsvoorstel Coal-to-Liquid Fuel Promotion Act, waarbij enorme subsidies zullen worden verstrekt aan de industrie om steenkool in diesel te converteren (het Fischer-Tropsch procédé). Indien men Global Warming ernstig neemt dan neemt men Fischer-Tropsch zelfs niet in overweging. Nochtans verklaart Obama zich een voorstander van de strijd tegen Global Warming en is hij voor hernieuwbare energiebronnen net zoals George Bush.

Er vallen nog heel wat andere punten te vermelden over Obama (bijv. de FISA-Act, zijn standpunt over de rol van kerken in de bestrijding van armoede (met geld van de overheid),… Joe Biden, de running mate van Barack, staat ook bekend als Credit Card Joe omwille van zijn hand- en spandiensten aan de financiële sector. Enkele jaren geleden kwam hij in het nieuws met het voorstel om Irak op te splitsen in drie. Joe Biden is de anti-these van change.

In dit artikel hebben we het zelden gehad over McCain. Tussen McCain en Obama zijn er op programmatorisch gebied duidelijk verschillen te ontwaren. McCain staat duidelijk heel wat verder rechts. Nochtans zijn er ook vele punten van overeenkomst: beide partijen worden gesteund door big business, een blind geloof in de vrije markt, de verdediging van het Amerikaans imperialisme,…

Bestaat er een politiek alternatief voor McCain en Obama? Een alternatief dat de belangen van de arbeiders en hun gezinnen verdedigt? De Democraten zijn bang van iedere poging om een derde kandidaat naar voor te schuiven, naast de Republikeinen en Democraten, en richten zich daarom tegen de campagne van Ralph Nader.

Indien er geen alternatief mogelijk zou zijn, dan zouden de Democraten Ralph Nader het leven niet zuur maken wanneer hij campagne voert. Tijdens de 2004 campagne werden in heel wat Staten juridische zaken tegen Nader aangespannen om hem de toegang tot de verkiezingen te ontzeggen. In Oregon gebruikten de Democraten met succes fysieke middelen om Nader te weren. Karel de Gucht zou er misschien goed aan doen om verkiezingswaarnemers naar de VS te sturen i. p. v. naar het land van Hugo Chavez. Een andere truc die de Democraten aanwenden is de theorie van het minste kwaad. Een stem voor de Democraten zou een stem voor progressieve waarden betekenen tegen de Republikeinen in. Een stem voor Nader zou een verloren stem zijn. Ook in Vlaanderen is men vertrouwd met deze techniek. Bij elke verkiezing haalt men dit argument (Goldwater, Nixon, Reagan, Bush, MaCain,…) boven.

En wat is het resultaat voor de gewone man? De sociale verworvenheden komen systematisch onder vuur en worden door de tweepartijentiranie geërodeerd. Veranderingen in de maatschappelijke verhoudingen komen niet vanzelf. De verworvenheden die afgdewongen werden door de werkende klasse zijn er enkel gekomen doorheen jaren van strijd. Een mei vindt haar oorsprong in de strijd van Amerikaanse arbeiders voor de 8-uren werkdag. In de jaren dertig en veertig werden er door de arbeidersklasse sociale verworvenheden afgedwongen. Dit gebeurde niet omdat Democraten de arbeidersklasse in hun hart droegen, maar omdat de arbeidersklasse het gevecht met de burgerij aanging. De Minneapolis Teamster Strike (1934) is hiervan een goed voorbeeld. De regering-Roosevelt vreesde voor een “rood Amerika” en deed concessies. Tevens bewandelde ze het pad van de repressie. Roosevelt en Co. werd een handje toegestoken door de stalinistische CPUSA die zoals elders de klassencollaboratie practiseerde.

De Amerikaanse arbeidersbeweging is nu al decennia in het defensief. De sociale afbraak gaat onverwijld verder en moet dringend gestopt en teruggeduwd worden. Ralph Nader is geen socialist. Zijn programma bevat echter heel wat progressieve elementen: de eis voor een single payer ziekte verzekering, een halt aan en een terugdringen van het imperialisme, een serieuze inkrimping van het Amerikaanse leger, een aggressieve aanpak van de witteboorden criminelen, afschaffing van de Taft-Hartley anti-vakbondswet, belasting op de speculaties door Wall Street, bescherming en versterking van burgerlijke vrijheden, die zowel door Democraten en Republikeinen werden aangevallen en uitgehold, het breken van de tweepartijentirannie.

Een succesvolle Nader-campagne kan een stap voorwaarts betekenen voor de arbeidersklasse. Stakingen kunnen enkel succesvol aopen wanneer arbeiders steun genieten binnen een ruimere omgeving (vakbonden, gezinnen,…). Een succesvolle Nader campagne zou een duidelijk signaal kunnen zijn: het zou aantonen dat er in de werkende gemeenschap bredere steun is voor de strijd van de werknemers en de kans bieden om de defensieve stellingen te verlaten. Het heropleven van de strijdtraditie zal ons ook toelaten om het socialisme terug op de agenda te plaatsen.