Spanje. “Ouderen aan hun lot overgelaten terwijl virus toeslaat”

De COVID-19-crisis in Spanje kwam internationaal onder de aandacht op 6 maart, toen 60 gevallen in Haro, een kleine stad in het wijngebied van La Rioja, werden getraceerd naar een begrafenis in de nabijgelegen Baskische hoofdstad, Vitoria-Gasteiz. Iets meer dan twee weken later is het belangrijkste ziekenhuis in Gasteiz, Txagorritxu, bijna ingestort en zijn we in de tweede week van totale lockdown.

Op zaterdag 21 maart kondigde premier Pedro Sanchez een verlenging van de oorspronkelijke noodtoestand met 15 dagen aan, waardoor de lockdown tot in april wordt verlengd. Sanchez zei: “Het ergste moet nog komen….”. Voor de gezondheidswerkers en de bevolking in het algemeen is dit moeilijk voor te stellen, gezien wat ze al hebben meegemaakt.

In de 24 uur tussen 21 en 22 maart zijn 400 mensen gestorven aan het Covid-19-virus. Op het moment van schrijven zijn bijna 3.500 gezondheidswerkers besmet, wat neerkomt op 12% van het totaal van 28.572 bevestigde gevallen. Dit is een zorgwekkend teken en houdt verband met het gebrek aan beschermende kleding, maskers en veiligheidsmateriaal voor het personeel. Er zijn foto’s verspreid op de sociale media van personeel dat schorten improviseert met behulp van plastic zakken.

“Ik heb nog nooit zoiets meegemaakt. Op de intensieve zorgen werken, is effectief erg intensief. Maar nu we overweldigd zijn, kun je niet eens weggaan om te plassen,” zei een arts van een ziekenhuis uit de regio Madrid in El Pais. Die regio is het hardst getroffen door de uitbraak van het coronavirus. De intensieve zorgen liggen vol met ernstig zieke patiënten, sommigen in coma. Ze zijn allemaal aangesloten op verschillende slangen. Ze zijn alleen, in sommige gevallen tot hun dood. Ze hebben allemaal dezelfde diagnose: Covid-19, de ziekte veroorzaakt door het SARS-CoV-2 virus.

In de hele Spaanse staat is er een niet te stoppen lawine van patiënten, hoewel het de regio Madrid is, waar tot nu toe 60% van alle coronavirusdoden zijn gevallen. De Spaanse gezondheidsdienst wordt door elke autonome regio beheerd, wat betekent dat er grote verschillen zijn van regio tot regio. Madrid heeft tijdens de neoliberale overheersing van de rechtse PP-partij bijzonder zwaar te lijden gehad van harde besparingen en privatiseringen.

Zorgwerkers hebben zich erover beklaagd dat zij als gevolg van de privatisering en onderaanneming in Madrid regelmatig lakens en japonnen van wasserijen krijgen die “bevlekt zijn met stront, pis en bloed”.

Patiënten met het virus hebben over het algemeen veel tijd nodig om te herstellen en blijven gemiddeld twee tot drie weken in het ziekenhuis, wat een enorme druk legt op een overspannen gezondheidsdienst. De huidige realiteit toont bij miljoenen mensen aan dat de gezondheidszorg niet is voorbereid op een catastrofale noodsituatie van dergelijke omvang en dit is rechtstreeks te wijten aan de besparingen.

Patiënten hebben dezelfde pathologie: ernstige longontsteking die noodintubatie vereist en aansluiting op een beademingsapparaat dat voldoende personeel en natuurlijk ventilatoren vereist, waar een tekort aan is.

“Ze doen niet de testen die ze zouden moeten doen. Ze worden geconfronteerd met zieke mensen met een zeer hoge virusbelasting. Ze maken zich grote zorgen over het gebrek aan beschermende kleding”, zegt Guadalupe Fontán van de Spaanse Verpleegkundigenvereniging. Het gebrek aan tests is te wijten aan een gebrek aan middelen.

De situatie is schrijnend voor het personeel. Familieleden mogen geen zieke familieleden vergezellen. Ze krijgen audioboodschappen van het personeel, dat angst heeft om iemand volledig alleen te zien sterven tijdens hun dienst.

Txagorritxu was de eerste plaats van een uitbraak van het virus in de provincie Álava. Een keten van infecties onder gezondheidswerkers verergerde de situatie, totdat velen van hen gedwongen werden om in quarantaine te gaan. Het gebrek aan gezondheidswerkers wordt verlicht dankzij de solidariteit van en de enorme inspanningen van het personeel dat het virus momenteel bestrijdt, hoewel ze klagen over een gebrek aan beschermend materiaal en middelen.

De aantallen stijgen elke 24 uur, maar op zondag 22 maart waren er 111 meer gevallen in Gasteiz en de regio Alava, wat 72 meer was dan de stijging van de vorige dag. Txagorritxu is het ziekenhuis waar de helft van de Covid-19 patiënten in Baskenland wordt behandeld, met in totaal 326 gehospitaliseerde, 60 overleden en meer dan 900 geïnfecteerden met 31 op de intensive care. Van de 470 bedden in Txagorritxu zijn er ongeveer 270 bezet door coronaviruspatiënten.

Ambulances die patiënten naar de spoedgevallendienst brengen, passeren soms de uitvaartauto’s die de lichamen in de tunnel die naar het gebouw leidt, wegbrengen.

Crisis verergerd door besparingen en winstbejag

De vraag waarom het COVID-19-virus zich in Spanje zo snel verspreidt, moet worden beantwoord. Een belangrijke factor is de vergrijzing van de bevolking, maar dit had kunnen worden verzacht met een goed gefinancierde gezondheidsdienst met voldoende personeel. De hardnekkige manier waarop ouderen in verzorgingstehuizen zijn achtergelaten om te sterven is een gevolg van de privatisering en het winstbejag.

Dit was een ramp die op zich liet wachten en de schuld ligt recht voor de deur van de woekeraars en de kapitalistische aasgieren die de gezondheidszorg en de zorgsector hebben leeggezogen.

In 2018 werden in Spanje 270.000 mensen gediagnosticeerd met kanker, wat een persoonlijk trauma is, maar voor de farmaceutische bedrijven is het een bron van winst. De te dure medicijnen en behandelingen voor kanker hebben de farmaceutische bedrijven hun grootste bonanza in 100 jaar gegeven. Een echt collectief gezondheidssysteem zou werken met een genationaliseerde geneesmiddelenindustrie die ten dienste staat van de mensen en niet gericht is op winstbejag. Het zou ook preventie en gezond leven bevorderen en de medische zorg voor ouderen in de dienst integreren en hen niet louter als een bron van winst zien.

Er wordt niet vaak melding van gemaakt, maar veel gezondheidswerkers lijden aan ziekten en overlijden als gevolg van beroepsrisico’s. Alleen al in Baskenland zijn in de afgelopen tien jaar 578 gezondheidswerkers in de loop van en als gevolg van hun werk gestorven.

Het fundamentele punt is dat de sociale en medische crisis die we op dit moment doormaken niet alleen te wijten is aan COVID-19, maar een symptoom is van een ondergefinancierde en verwaarloosde gezondheidsdienst.

Bejaarden in zorgcentra achtergelaten om te sterven

“Als hij geïnfecteerd raakt, zal niemand iets doen om hem te helpen”, was de angstige opmerking van een dochter over haar vader die geïsoleerd zit in een Madrileens zorgcentrum. Er zijn 425 zorgcentra in Madrid en ouderen worden daar letterlijk achtergelaten om te sterven.

El Pais meldde dat ambulances niet naar bejaardentehuizen komen: “De hulpdiensten vertelden me dat ze ons niet konden helpen”, zei een familielid.

Ouders en grootouders worden achtergelaten om te sterven omdat ze worden beschouwd als een verloren zaak, omdat ze een eerdere medische aandoening hebben of omdat ze een hoge leeftijd hebben. Een hulpverlener zei dat ze iemand zochten om een 91-jarige man te helpen die een paar dagen lang moeite had om te ademen. Uiteindelijk bezocht een dokter hem en zei dat hij een “mogelijk geval van Covid-19” was, maar dat hij geen testkit had om de diagnose te bevestigen.

“We hebben de 112 [voor de hulpdiensten] zeven keer gebeld zonder antwoord. Na twee uur wachten vertelden ze me op een onvriendelijke toon dat ze ons niet konden helpen,” zei een anonieme hulpverlener.

Veel hulpverleners zijn zonder handschoenen of gezichtsmaskers blijven werken. De vakbond kondigde aan dat het een klacht ging indienen bij de Inspectie van het Werk tegen de directeuren van zorgcentra die het personeel niet voorzagen van het beschermende materiaal dat nodig is om besmetting te voorkomen.

Sommige personeelsleden zeiden dat ze keukenhandschoenen hadden gebruikt in de verzorgingstehuizen, terwijl anderen zeiden dat ze het weinige beschermend materiaal onderling hadden gedeeld. In één zorgcentrum werden 10 lijken in de kelder gelegd in afwachting van ophaling door een begrafenisondernemer.

De autoriteiten hebben weinig gedaan om ouderen te beschermen in de zorgcentra. Het virus doodt een generatie. En het ergste is niet alleen dat er geliefden sterven, maar ook hoe ze sterven. Veel ouderen sterven helemaal alleen. Dit zal niet worden vergeten of vergeven.

De kwestie van zorg voor bejaarden en ouderen is een belangrijke en schokkende kwestie voor de Spanjaarden. De hele sector is een geldverslindende herrie en wordt gekenmerkt door corruptie, slechte normen en vreselijke omstandigheden voor veelal allochtone werknemers. Ik woon boven een verzorgingstehuis en weet dat de bewoners meer dan €2.000 per maand betalen. De meesten worden gedwongen om hun huis te verkopen om zich de zorg te kunnen veroorloven.

In een particulier verzorgingstehuis in Tomelloso, Castilla-La Mancha, zijn vorige week 15 bewoners overleden. Het centrum werd beheerd door een ongekwalificeerd persoon en een PP-schepen die familieleden had verzekerd dat alles in orde was toen ze hun bezorgdheid uitten. Het centrum had niet eens de moeite genomen om een dokter in dienst te hebben, ondanks de winst die het ‘bedrijf’ maakte.

Het COVID-19 virus heeft een verrot zorgsysteem blootgelegd en families hebben het volste recht om onderzoek en vervolging van de schuldigen te eisen, maar we moeten verder gaan. De arbeidersbeweging moet eisen en campagne voeren om alle private zorgcentra in publieke handen te brengen. We hebben een zorgstelsel voor ouderen nodig dat echt voor oudere burgers zorgt en hen niet behandelt als een bron van snelle winst voor het bedrijfsleven. Ouderen zijn niet vervangbaar!

Snelle verandering van het bewustzijn

Aan het begin van de crisis in Gasteiz was er een debat op de radio met een ziekenhuismanager, een vertegenwoordiger van de Baskische overheid, een arts en een verpleegkundige die syndicaal actief is. Tijdens de discussie probeerde de presentatrice het programma te sturen in de richting van het veilige terrein van de ‘heldhaftige zorgwerkers’ en het idee dat we ‘hier allemaal samen door moeten.’ De jonge verpleegster en lid van de militante Baskische vakbond, ELA, stond erop haar stem te laten horen over de besparingen op de gezondheidszorg. Ze beschuldigde de ziekenhuisdirecties en de Baskische regering ervan tien jaar lang te besparen. ‘Je hebt nooit geluisterd toen we betoogden en in staking gingen. Deze crisis is nog erger door jou.’ De regeringsvertegenwoordiger had niets te zeggen…

Er zijn virale video’s van artsen en verpleegkundigen die de rondes doen en de besparingen op de gezondheidszorg in Madrid veroordelen. Op een van de belangrijkste praatprogramma’s in de ochtend werd een arts afgesneden tijdens een live interview door Ana Rosa Quintana, toen hij de PP veroordeelde voor “tien jaar van besparingen en privatiseringen, die de Madrileense gezondheidsdienst hebben geruïneerd”.

De regering en de Spaanse overheersende klasse willen via de pers hun verhaal over het feit dat de hele Spaanse natie “allemaal samen” in hetzelfde schuitje zit, wanhopig doordrukken. In een snel veranderende situatie verandert het bewustzijn echter voor onze ogen.

Gezondheidswerkers maken duidelijk dat het moeilijker is om het virus te bestrijden, omdat de investeringen in de gezondheidszorg aan het begin van de laatste economische neergang tien jaar geleden zijn gestopt. De omstandigheden en salarissen zijn slechter, het moreel is lager, er zijn minder bedden en langere wachtlijsten met een grotere en oudere bevolking.

Toen Sanchez voor het eerst de noodtoestand uitriep, zei hij dat de banken open zouden blijven, wat in miljoenen huishoudens een debat op gang bracht over wat een essentiële bedrijfstak is. Het Spaanse kapitalisme wilde er zeker van zijn dat de productie zou doorgaan. De georganiseerde arbeidersklasse had echter andere ideeën. In Vitoria-Gasteiz voerden de 5.000 arbeiders van de autofabriek van Mercedes een collectieve actie om de productie te sluiten.

Het vakbondscomité klaagde bij het management dat de arbeiders onveilige werkomstandigheden hadden, zoals te dicht bij elkaar moeten werken zonder dat er echte veiligheidsinstructies werden gegeven. De directie zei dat het hoofdkantoor van Mercedes in Duitsland had gezegd dat ze de productie van bestelwagens moesten voortzetten. Het comité nam contact op met het bureau van de arbeidsinspectie, dat niet reageerde en vervolgens werd de politie gebeld. De arbeiders verlieten uiteindelijk de lopende band en ze stopten productie zelf.

De volgende dag heeft Michelin, dat 3.000 arbeiders in dienst heeft, ook de productie stilgelegd. Mercedes heeft een ERTE aangevraagd, dat is een tijdelijke sluiting met enkele garanties en lonen voor de arbeiders. Andere kleinere bedrijven zijn nog steeds aan het werk en dat is een bron van conflicten. De gebeurtenissen in Mercedes hebben aangetoond dat het de macht van de georganiseerde arbeiders was die de grootste fabriek in Baskenland heeft gesloten. De bazen wilden winst blijven maken, maar de arbeiders bepaalden wat het beste was voor de maatschappij als geheel.

Alle macht aan de balkons (voorlopig toch)

Een traditioneel protest in veel Latijnse landen is de ‘cacerolada’, wanneer mensen met potten en pannen vanop hun balkon protesteren. Vanaf de eerste dag van de afsluiting hielden de mensen ‘cacerolada’s’ in solidariteit met de gezondheidswerkers en ze worden steeds politieker.

Vorige week kondigde de nieuwe Spaanse koning live op tv aan dat hij in feite ‘scheidt’ van zijn vader, de oude koning, Juan Carlos, nadat het nieuws bekend werd dat hij 100 miljoen dollar had gekregen van het theocratische en corrupte Saudische regime. Miljoenen mensen gingen op hun balkon staan en eisten dat Juan Carlos het geld zou doneren aan de strijd tegen het COVID-19 virus.

Een opiniepeiling in de krant La Vanguardia stelde de vraag: ‘bewijst Covid-19 dat het beter is om meer te investeren in volksgezondheid en onderzoek?’ Een verbazingwekkende 97,75% zei ja!

Tijdens deze crisis kijken brede lagen van de bevolking en de arbeidersklasse naar de gezondheidswerkers om de toon te zetten. De collectieve, geconcentreerde ervaring van de laatste weken zal niet snel vergeten worden. Werkenden weten instinctief wie leiding geeft, wie zich opoffert voor het algemeen belang en wiens schuld het gebrek aan apparatuur en materialen is. La Vanguardia meldde nog dat 81,65% van de bevolking denkt dat niet alles wordt gedaan om het virus te bestrijden.

Er is een wijdverbreid gevoel van solidariteit en de wil om samen te werken in de strijd tegen het virus, maar toch keert de Spaanse staat tijdens de crisis terug naar zijn wortels, waarbij hij dreigt met boetes en geweld als de centrale macht niet wordt gehoorzaamd.

Er zijn botsingen geweest tussen de Baskische en Catalaanse regering aan de ene kant en de centrale Spaanse regering aan de andere kant, waarbij het gezag beslist over cruciale kwesties als de sluiting van bredere sectoren van de industrie. De Catalaanse president, Quim Torra, werd in het openbaar aangevallen door Spaanse ministers omdat hij verder wilde gaan dan de Spaanse staat door Catalonië volledig af te sluiten.

Baskische politici hebben geklaagd dat het niet nodig is om Spaanse troepen in Euskadi (de Baskische autonome regio) in te zetten, wat duidelijk een gevoelige kwestie is. Baskische linkse nationalisten hebben de Spaanse regering ervan beschuldigd “in het geheim” het beruchte artikel 155 in te voeren, dat een centrale controle in de regio’s oplegt. Op langere termijn zullen de onderliggende nationale tegenstellingen onvermijdelijk weer losbarsten, hoewel ze tijdens deze crisis grotendeels in toom worden gehouden.

Economische gevolgen

Tussen 2014 en 2019 waren er 27.171 bedrijven die 36.141 ERTE (tijdelijke sluitingen) hebben aangevraagd, waarbij 409.548 werknemers getroffen waren. Alleen al in Catalonië en Andalusië zijn de afgelopen week bijna evenveel werknemers door ERTE’s getroffen!

Volgens een eerste schatting van het Centro Predicción Económica (Ceprede) van de Universidad Autónoma de Madrid voor de werkgeversvereniging Cepyme zouden in de komende twee tot drie maanden tussen de twee en 2,5 miljoen werknemers door een ERTE kunnen worden getroffen. Als dit ook maar gedeeltelijk waar is, zullen de sociale en economische gevolgen immens zijn. Zo’n verwoestende economische storm en verlaging van de levensstandaard zouden zich bovendien voordoen in een onstabiel politiek klimaat waarin de traditionele partijen maandenlang hebben geprobeerd een coalitieregering te smeden in een toch al sterk gepolariseerde samenleving.

Er zijn 3,2 miljoen zelfstandigen, waarvan veel ‘schijnzelfstandigen’, bijvoorbeeld laagbetaalde bezorgers en schoonmakers. Nu al komen er organisaties en groepen die eisen dat de overheid de huur van woningen en kantoren annuleert zolang de crisis voortduurt.

Laagbetaalde zelfstandigen worden hard getroffen omdat de hoge sociale uitkeringen in Spanje niet worden geannuleerd, maar alleen opgeschort (om later betaald te worden). Dit zou duizenden café-eigenaren en vele andere groepen werkenden kunnen ruïneren.

Een campagne van onderuit kondigde aan dat als de huurprijzen niet worden geannuleerd tijdens de crisis, ze de grootste huurstaking ooit in de Spaanse geschiedenis zal organiseren!

Wat gebeurt er nu?

Een brief ondertekend door 70 Spaanse wetenschappers heeft geëist dat de regering een onmiddellijke en totale opsluiting van de bevolking uitvoert, zonder toestemming om te werken en andere activiteiten, om te proberen de totale ineenstorting van het gezondheidssysteem in Spanje als gevolg van de coronacrisis te voorkomen.

De wetenschappers hebben drie mogelijke scenario’s geschetst:

Scenario 1: als er geen mobiliteitsbeperkingen zijn. De besmettingscurve groeit steeds meer. Dit zal onvermijdelijk leiden tot de ineenstorting van de meeste regionale gezondheidssystemen binnen de Spaanse staat.

Scenario 2: een gedeeltelijke mobiliteitsbeperking, waarbij arbeidsmobiliteit voor 50% is toegestaan, wat de huidige situatie in Spanje is. De besmettingscurve is veel zwakker dan in het eerste van de scenario’s, maar volgens het verslag is het niet voldoende om deze in te dammen en af te vlakken.

Scenario 3: Het document toont de besmettingscurve wanneer er sprake is van een “totale beperking van de mobiliteit (geen arbeidsmobiliteit toegestaan, behalve in essentiële diensten)” en dit is de situatie die wordt aanbevolen door de 70 wetenschappers die het document hebben ondertekend. Dit is het scenario dat de arbeiders van Mercedes en andere werkplaatsen hebben geprobeerd te implementeren, hoewel de Spaanse staat tot nu toe heeft geprobeerd de productie-industrie open te houden, wat, zoals de situatie in Italië heeft aangetoond, een criminele fout is met dodelijke gevolgen.

Er zal een “voor en na” de COVID-19-crisis van 2020 zijn. Een crisis die de werkelijke situatie van het Spaanse kapitalisme aan het licht heeft gebracht. Alle oude rotzooi, de corruptie en de hebzucht van het grootkapitaal die ze onder het tapijt proberen te vegen, is voor miljoenen mensen zichtbaar geworden. La Liga is afgelast en de praatprogramma’s op televisie en radio moeten het over de crisis hebben. Er is geen afleiding. Miljoenen mensen kijken en beslissen zelf over de grote vragen.

Natuurlijk duwt het kapitalisme zijn verhaal door de media en probeert het tegelijkertijd een beetje zaken te doen. De productie van chirurgische maskers is met maar liefst 8.000% gestegen, ondanks de vraagtekens over het nut ervan om de verspreiding van het virus tegen te gaan.

De centralisatie van de macht in de Spaanse staat tijdens de crisis is een weerspiegeling van de vooruitzichten van de kapitalistische klasse. Zij vrezen zowel de economische en sociale gevolgen van het virus als de solidariteit en de macht van de arbeidersklasse. Ze gebruiken angst en controle over belangrijke informatie als een manier om de mensen voor te bereiden om te accepteren dat de resulterende ‘realiteit’ van de komende economische crash en depressie op de een of andere manier even onvermijdelijk is als een verkoudheid of zelfs griep! Ze zijn ook voortdurend op zoek om iemand de schuld te geven van deze crisis. Toen het virus zich voor het eerst begon te verspreiden in Alava, wees de pers Roma uit Haro aan die op de een of andere manier “onverantwoordelijk” een familiebegrafenis in Vitoria hadden bijgewoond.

De vraag die deze crisis op tafel legt is in wat voor soort samenleving we willen leven. Zoals de meesten in Europa legt de Spaanse regering de verantwoordelijkheid op de schouders van het individu om passief thuis te blijven en de autoriteiten en deskundigen alles te laten regelen, terwijl ze tegelijkertijd vertrouwt op de opoffering en solidariteit van de gezondheids- en andere werknemers.

Een pandemie van deze omvang kan niet met succes en op lange termijn worden bestreden door een maatschappij die gebaseerd is op het egoïsme en de hebzucht van het winstbejag. Het feit dat regeringen door de gebeurtenissen gedwongen zijn om middelen te collectiviseren en in feite belangrijke diensten tijdelijk te nationaliseren, tegen hun ideologische overtuigingen in, zal niet verloren gaan tussen brede lagen van de samenleving.

De Europese Unie heeft weinig praktische solidariteit met Italië en Spanje getoond en heeft zich meer beziggehouden met de bescherming van het kapitalistische systeem dan met het geven van echte praktische hulp. Toch is de noodzaak van echte internationale solidariteit en samenwerking in de strijd tegen het COVID-19-virus voor iedereen zichtbaar. Er worden lessen getrokken.

Natuurlijk is er ook angst op dit moment en veel mensen voelen zich geïsoleerd, maar we zullen deze angst als klasse samen onder ogen zien, kritisch denkend en gezamenlijk handelend. De heersende klasse wil het vermogen ondermijnen om ons te organiseren tegen de economische ontberingen die volgens hen noodzakelijk zijn om hun verrotte systeem in stand te houden. Het zal hen niet lukken. De situatie begint al te keren.

Hieronder het programma van Socialismo Revolucionario:

• Besparingen op de gezondheidszorg en privatisering zijn dodelijk voor de ouderen! Voldoende zorg in alle verpleeghuizen!
• Nationaliseer, zonder compensatie en onder controle van werkenden, bewoners en gezinnen, alle particuliere zorgcentra en maak onmiddellijk een einde aan het privé-bestuur van degenen die in overheidshanden zijn. Maak een einde aan de oplichterij en laat onze senioren in waardigheid leven!
• Zorg onmiddellijk voor noodhulp op het gebied van de gezondheidszorg, zowel materieel als menselijk, zodat de verpleeghuizen niet worden afgestemd op begraafplaatsen!
• Na de COVID-19-crisis moet er een open en democratisch onderzoek komen dat kan leiden tot vervolging van alle bazen en politici die betrokken zijn bij de privatisering van de sociale diensten die tijdens deze COVID-19-crisis hebben geleid tot de dood van ouderen. Nationalisatie zonder compensatie van al hun bezittingen. Gebruik hun vermogen om het virus te bestrijden en voor de gezondheidszorg van de ouderen!
• Verdedigen en uitbreiden van de openbare gezondheidszorg. Alle besparingen en privatiseringen onmiddellijk terugdraaien en particuliere ziekenhuizen, leveranciers en middelen in het publieke systeem brengen. Nationaliseer alle particuliere uitbestede diensten zoals schoonmaak. Fatsoenlijk loon en contracten voor schoonmakers!
• Nationaliseer alle particuliere zorginstellingen om het openbare systeem te helpen de crisis het hoofd te bieden. Gezondheid voor winst!
• Onmiddellijke aanwerving van het nodige aantal gezondheidswerkers om deze crisis aan te pakken.
• Alle materiële middelen en veiligheidsuitrusting die nodig zijn voor gezondheidswerkers en andere essentiële werknemers onmiddellijk beschikbaar stellen.
• Onmiddellijke stopzetting van alle productieactiviteiten die niet essentieel zijn voor de bestrijding van de pandemie.
• Nationalisering van de farmaceutische sector.
• Nationalisering van de banken en multinationals onder democratische controle van de werkenden en de gemeenschap. Een productieplan opstellen dat de rechten van de bevolking en zijn gezondheid vooropstelt.
• Geen jobverlies als gevolg van de COVID-19-crisis.
• Alle hypotheek- en huurbetalingen voor de duur van de crisis annuleren voor werknemers die geen of een verlaagd loon hebben.
• Annuleer alle sociale bijdragen voor zelfstandigen en kleine bedrijven, zoals bareigenaren.
• De prijzen van essentiële producten die essentieel zijn voor het dagelijkse leven van werkende gezinnen verlagen. Geen winstbejag en speculatie!
• Democratische controle van de bestaande voorraden om hamsteren te voorkomen en ervoor te zorgen dat winkels voldoende essentiële voedsel- en sanitaire producten voor iedereen hebben. Oprichting van comités van consumenten en werknemers in de detailhandel om toe te zien op een eerlijke verdeling van levensmiddelen en essentiële goederen.